ΟυώρντΑρτ

Usatge de l'AFI

Adissiatz. Soi pas un fonetician. Soi capable intuitivament de comprene cossí un nom se pòt modificar d'un resultat A a un resultat B e m'ajudi sovent de la prononciacion a votz nauta, quand d'autres i comprenon pas res. Mas lo nom e la natura dels sons escaparàn totjorn, n'ai páur, a ma compreension. Escrivi <ɾ> perqué es una r simpla e pas una r dobla. S'ai metut c a la plaça de k es diferent, es una simpla error (ai cercat, ai trobat un cas de barreja ambe l'ortografia : Cònlat, qu'ai corregit coma cal, me pensi. Per las nasalas soi embarrassat, perqué la nazalizacion auvernhassa (en Cantal o Naut Léger) es pas la nazalizacion completa de tipe francés (en tot cas, a mon aurelha). Per çò qu'es de la diferéncia entre i e un autre I, francament l'entendi pas. Per exemple, Mialet (Cantal) s'entend [mja'gi] a mon aurelha, escrivi [mja'gi] e pòdi pas anar pus luènh. Foguèssi pus jove, auriái benlèu una aurelha pus fina, qui sap ? Encara ne soi pas segur. Preni la precaucion de dire la prononciacion aproximativa, justament perqué sabi qu'es pas completament exacta e precisa. En donant la prononciacion, mon objectiu es que qualqu'un 1) que coneis la grafia classica, 2) qu'es acostumat a l'auvernhàs (e n'i a pas gaire), 3) qu'a legit las fòrmas ancianas, siá capable d'escriure lo nom o de comprene perqué l'ai grafiat atal. E serà dejà milhor que çò que fan los fenhants de toponimia.occitana incapables de se desplaçar per conéisser los toponimes nòstres e qu'aiman mai inventar. Coralament. 77.152.53.218 (d) 19 junh de 2024 a 21.46 (UTC)

Per çò qu'es de la notacion en grafia classica, me pensi que cal èsser prudent. D'un costat, la mesa en fòrma grafica pòt èsser globalizanta, escriure per exemple Champanhac e pas Champanhat, qu'es una fòrma de transicion medievala dins los toponimes auvernhàs, lemosins, bordalés, etc, e qu'a daissat de resultats dins los noms de regions (Fronçadés, Lanjadés). L'utilizator, que generalament pronóncia pas la consonanta finala (si en bordalés e agenés) es indiferent a la grafia en -ac o en -at e s'acostuma aisidament. D'un autre costat, un toponime es pas un nom comun, es pel locutor local una fòrma unica (e fonciona coma tala, indiferenta a las leis generalas : los parlars del Bordalés e del nòrd del Vasadés an perdut la possibilitat de prononciar una l banhada (la iodizan); e çaquelà Gresilhac es demorat [grezi'ʎak]). Dins la practica, lo locutor serà capable de comprene que espatla es una fòrma generala per de realizacions divèrsas, d'un autre costat se pensarà, ambe una fòrma coma Còllat, que li vòlon impausar una prononciacion « qu'es l'occitan e qu'es pas lo patuès ». Piare Bonaud, que foguèt occitanista e qu'aviá un nivèl superior a lo d'un locutor ordinari, explica que de lengadocians volián a tota fòrça impausar al lexic e als toponimes de Bas-Auvèrnhe de grafias completament inadaptadas a la realitat locala. Es a partir d'aquela experiéncia que bastiguèt son deliri istorico-lingüistic. Se lo toponime a potencialament, una vida pròpia, sovent indiferenta a las evolucions lingüisticas ulterioras, s'es considerat pel locutor coma « una fòrma en se », ne resulta que l'aplicacion de las règlas de transcripcion grafica es possibla quand las règlas son simplas e quand son pas en contradiccion ambe la vida individuala del toponime, mes es perilhosa quand l'usatge es en contradiccion ambe la lei generala d'evolucion, o quand l'utilizator de nivèl mejan l'interprèta coma una error fonetica o coma l'occitan dels elèits, dels occitanistas, dels bòbòs. Donc Cònlat e pas Còllat. Perilh. Coralament. 77.152.53.218 (d) 20 junh de 2024 a 21.27 (UTC)