Caraoqué

Lo caraoqué o karaoké (del japonés カラオケ) es un baias distrasent de cantar, mai sovent seguissent las paraulas sus un ecran.

Serada de karaoké dins un pub irlandés.

Descripcion

Aquel tèrme es una combinason dels mots corts kara del japonés karappo (空っぽ, « vuèit »), e oke d' orkestra (オーケストラ, « orquèstre »), çò que pòt significar que lo cantaire a pas besonh qu'un orquèstre siá present per cantar.

Las maquinas de caraoqué son o un PC adaptat, o compausada d'un mescaldor sonor, d'un o mai microfons e d'un lector de CD+G, VCD, Laserdisc, o de DVD que dona la musica e que sincroniza las paraulas qui s'afichan a l'ecran (coma pels sostítrols). Las maquinas qu'utilizan un format video son designadas dins unes païses pel tèrme videoke.

Los fons sonors per caraoqué sont sovent desprovesits de la quita Melodia, contenent pas qu'un acompanhament, e atal evitan als productors de pagar des drechs als compositors. Dins d'autres cas, lor melodia es jogada sus un instrument plan simple e de volum bas.

Originas

Als Estats Units d'America

En 1958, Mitch Miller, crooner american, enregistra de serias d'albums « Sing Along With Mitch », (escrich Sing Along o Sing-A-Long) ont canta pas sol, mas amb de còrs d'scouts, de membres del Rotary Club, eca. Cantan de grands classics del folklore.

Jim Lowe presenta una emission titulada « SING ALONG » sus CBS. Serà presentada enseguida pel quita Mitch Miller, («Sing along with Mitch»), lo public canta al meteis temps que Mitch, e las paraulas s'afichan a l'ecran, una bala fa rebomb sus las paraulas quand las cal cantar, son chafre anglés es la « bouncing ball ».

La bouncing ball foguèt inventada benlèu par un tecnician o un artista dels studios dels frairis Fleischer. Foguèt utilizada per acompanhar de cansons dins de films sonors de publicitat o de divertiment mesclant imatges filmats e d'animacion a partir dels ans 1920, per exemple la seria Sound Car-Tunes. Betty Boop e Irène Bordoni sont d'entre las primièras a aver cantat amb la bouncing ball.

Tanben dins los ans 1960, pareguèt una colleccion de discs de playback nomenats Music Minus One (musica mens un), ont la partida d'instrument solista o de cant èra suprimida per permetre als musicians e cantaires de beneficiar d'un acompanhament orquestral a domicili.

Al Japon

Kisaburō Takagi (高城 喜三郎, Kisaburō Takagi^?), un discaire japonés, remarca que fòrça gents cantan las cansons que passan suls juke-box, e a l'idèa d'una maquine que jogarà las pèças sens la votz dels interprètas per que las gents entendon la lor vote. Fabrica una maquina compausada d'un magnetofon uèit pistas e d'un microfòn, enregistra la marca « Karaoke » et fonda en 1962 la societat Nikkōdō (日光堂, Nikkōdō^?).

D'autres pretendon que seriá Daisuke Inoue (de son de naissença: Yūsuke Inoue) qu'auriá inventat lo KaraOK.

Popularitat en Asia

Lo caraoqué s'encorèt dins la societat japonesa coma un element de sa quita cultura e constituís un léser fòrça practicat per la jovença japonesa mais tanben par totes de quin edat que sián. A la diferéncia de la de las maquinas utilizadas en Occident que son installadas dins d'espacis socials (bars, cafés), los caraoqué al Japon son mai sovent d'etabliments qui dispausan de salas que los clients reservan de biais privativa per unas oras o la nuèch (karaoke box, カラオケボックス). Un còp intallats las personas pòdon comandar de beure e manjar, puèi causir sus un ecran tactil los títold que se vòl cantar.

Lo caraoqué existís tanben en Corèa du Sud jol nom de Noraebang e en China, sous le nom de KalaOK (卡拉OK). Es un dels divertiments preferats dels Asiatics.

Annèxes

• (fr)Alain Anciaux, Ethno-anthropologie du karaoké, Éditions L'Harmattan, Paris, 2009 Un apròche multidisciplinari per un karaokaire que a frequentèt 135 karaokes dins dotze païses diferents}}