Auba (literatura)

Dins la lirica occitana medievala, l'auba o alba (en occitan ancian: alba, [ˈalba]) es un genre trobadorenc que canta la separacion de dos aimadors quand arriba justament l'auba.

Segon Martí de Riquer, se conservan nòu albas dins la poesia trobadorenca. La contrapartida de l'auba es la serena.

Tèxte

«	Quan lo rosinhols escria ab sa part la nueg el dia, yeu suy ab ma bell'amia jos la flor, tro la gaita de la tor escria: "Drutz, al levar! Qu'ieu vey l'alba e·l jorn clar.	Quand lo rossinhòl escriá (canta) e la nuèit succedís lo dia, ieu sòi amb ma bèla amica jos la flor, fins que la gaita de la torre escriá: "Aimadors, al levar! Qu'ieu vesi l'auba e lo jorn clar.	»
— Autor anonim

Articles connèxes

• Genres trobadorencs