Atal parlèt Zaratostra (Strauss)

Pels articles omonims, vejatz Atal parlèt Zaratostra.

Atal parlèt Zaratostra (Also sprach Zaratostra) op. 30, es un poèma simfonic compausat per Richard Strauss entre febrièr e agost de 1896. La primièra se faguèt a Francfòrt de Men lo 27 de novembre de 1896 jos la direccion del quita compositor.

L'òbra es librament inspirada pel poèma filosofic Atal parlèt Zaratostra de Friedrich Nietzsche que lo compositor vei la transicion de l’Òme de las originas fins al «suròme». Una citacion del filosofe destacada al començament de la particion:

«La musica a tròp longtemps somiat; volèm venir des somiaires despertats e conscients.»

Cronologicament, se situa a la mitat de las pèças simfonicas del musician, entre Till lo Coquin (1895) e Don Quichotte (1897), temps abans sos opèra mágers coma Salomé (1905) o Der Rosenkavalier (« Lo Cavalièr de la ròsa ») (1911).

Primièras mesuras: sus un ròdament de Tambora, fanfara de 4 trompetas, « feierlich » (solemnament),
sostengudas de 3 trombons, puèi triolets de tonic (do)/dominanta (sòl) de las sagatas.

Son introduccion (Einleitung), venguèt celèbra per l'utilizacion que ne faguèt Stanley Kubrick dins lo seu film 2001, una odissèa de l'espaci e tanben jogat en obertura dels concèrts d'Elvis Presley de 1971 a 1977, compte una fanfara repetida tres còs en crescendo e evocant un treslutz (Sonnenaufgang) que «L'Individú se fond dins lo Mond e lo Mond se fond dins l'Individú».

Aquelas qualques mesuras son un magnific acorchi del percors dempuèi lo neient fins a la lutz:

do, tonic (nota fondamentala per un musician occidental) — lo neient
do a l'octava (amb coires)
sòl, la quinta
e fin finala do, quarta del sòl.

Unisson, octava, quarta e quinta representant la perfeccion de l'Univèrs:

Unisson: la longor de referéncia de la còrda que vibra, o l'unitat
Octava: la longueur de la còrda es devesida per 2
Quinta: la longueur de la còrda es devesida per 3
Quarta: la longueur de la còrda es devesida per 4

1 + 2 + 3 + 4 = 10, nombre representant la perfeccion de l'Univèrs segon las teorias de Pitagòras.

Aprèp:

acòrdi major segit d'un menor (do-sòl-mi → do sol mi bemòl): simbòs fondamentals de la musica tonala
Reprisa, mas aquí, l'acòrdi menr precedís lo major.
E dins lo tresen crescendo, es una succession d'acòrdis amb per linha melodica una gama ascendeanta triomfala: mi la (la si do ré mi fa sòl la si do)

En mai d'el cort preludi, l’òbra compta uèit partidas encadenadas, simbolizant los «discors» maniqueans del poèta profèta Zaratostra :