Wikipèdia

Los sonets de Shakespeare

Los sonets de Shakespeare es lo títol d'una colleccion de154 sonets accreditats a William Shakespeare que cobrís de tèmas coma lo passatge del temps, l'amor, la beutat e la mortalitat. Los primièrs 126 sonets son adressats a un jovent; los darrièrs 28 a una joventa.

Los sonets foguèron publicats d'en primièr en 1609 in quarto amb lo títol original: SHAKE-SPEARES SONNETS. Never before Imprinted. (pasmens se los sonets 138 e 144 ja avián estat publicats en 1599 dins lo recuèlh The Passionate Pilgrim). L'in quarto s'acaba amb "A Lover's Complaint", un poèma naratiu de 47 estròfas de set decasillabs escrich en rima reiala.

Los sonets al jovent exprimisson de biais irresistible, l'amor obsessional.[1] Lo tèma màger del debat es de totjorn se demora platonic o ven fisic.[2] Los primièrs 17 poèmas, (procreation sonnets), son adreissats al jovent li demandant de que se marride e aja d'enfants per qu'immortalizèsse sa beutat la passant a la generacion venenta.[3] D'autres sonets exprimisson l'amor de l'orator pel jovent; groar de solitud, mort, e la brevetat de la vida; sembla criticar lo jovent per estimar mai un poèta rival; exprimís de sentiments ambigús per la mestressa de l'orator; e fa un jòc de mot sul nom del pèta. Los darrièrs dos sonets son de tractaments allegorics dels epigramas grècs en referéncia al "pichon dieu de l'amor" Cupidon.


Dedicacion

modificar
 
Pagina de dedicacion dels Sonets

Los Sonets son liminats per una dedicacion a un "Mr. W.H.". L'identitat d'aquela persona demora un mistèri e, dempuèi lo sègle XIX provoquèt grandas especulacions.

Las inicialas 'T.T.' fariá referéncia a l'editor, Thomas Thorpe, se Thorpe signava a la plaça de l'autor èra que l'autor èra a l'estrangièr o mort.[4] Foster pensa qu'aquò èra pas abitual per Thorpe.[5] Ne dedusís que Thorpe signèt la dedicacion perque aviá pas obtengut la permission del quita Shakespeare.[6]

126 dels sonets de Shakespeare s'adreisson a un jovent, sovent nomenat lo "Jovent Blond." D'un biais general, existís diferentas brancas de teorias sus l'identitat de Mr. W.H.: aquelas que l'identifican al jovent, e aquelas qu'asseguran que son de personas diferentas.

La lista seguenta es non exostiva:

  • William Herbert (the Earl of Pembroke). Herbert es considerat per fòrça lo candidat mai probable que ja li es dedicat lo Primièr Folio de las òbras de Shakespeare. Pasmens l'"obsequió" Thorpe se seriá benlèu pas adreiçat a un lord amb un "Mr".[7]
  • Henry Wriothesley (Lo comte de Southampton). D'autres arguisson que 'W.H.' son las inicialas de Southampton capviradas, tanben Shakespeare li dediquèt los poèmass Venus & Adonis e The Rape of Lucrece. Southampton aviá encara la reputacion d'èsser bèl mas la mèsmas resèrvas sul "Mr." s'aplican aicí.
  • Una simpla error d'estampa per las inicialas de Shakespeare, 'W.S.' o 'W. Sh' que suggerís Bertrand Russell dins sas memòrias, e tanben Foster[8] e Jonathan Bate.[9]
  • William Hall, un editor que trabalhèt amb Thorpe dins d'autras publicacions. Segon aquela teoria, la dedicacion es un simple omenatge a son collèga e a pas ers de veire amb Shakespeare. aquela teoria iniciada per Sir Sidney Lee in A Life of William Shakespeare (1898), la seguèt Bernard Rowland Ward inThe Mystery of Mr. W.H. (1923), e mai recentament per Brian Vickers (lierary scholar)[10]
  • Sir William Harvey, Sògre de Southampton. Aquela teoria assegura que lo Jovent Blond e Mr. W.H. son de personas diferentas, e que Southampton es Lo Jovent Blond. Harvey seriá esctat lo "creator" dels sonets dins lo sense que seriá el que los auriá donat a l'editor, après la mort de la maire de Southampton que fasiá obstacle a la publicacion. La reservas sus l'usatge del "Mr." s'aplica pas la cas d'un cavalièr.[7][11]
  • William Himself (lo quita Shakespeare). Aquela teoria prepausèt pel sabent Alemand D. Barnstorff, mas trobèt pas de supòrt.[7]
  • William Haughton, un dramaturg comtemporanèu.[12][13]
  • William Hart, nebot de Shakespeare e eritièr mascle. Prepausat per Richard Farmer, mas Hart aviá nòu ans a l'epòca, e aquela suggestion paréis pauc probable.[14]
  • William Hatcliffe of Lincolnshire, prepausat per Leslie Hotson in 1964.
  • Who He. Dins son edicion dels sonets de 2002 d'Oxford Shakespeare, Colin Burrow arguís que la dedicacion es volontariment misteriós e ambigús, benlèuper "Who He" (Quin es), una nocion plan utilizada dins los catalògs de l'epòca. Suggersí que seriá estat creat per Thorpe simplament per encoratjar l'especulacion e la discussion (e en consequéncia, las ventas del tèxte).[15]
  • Willie Hughes. Lo savent del sègle XVIII Thomas Tyrwhitt lo primièr prepausèt aquela teoria, basat suls presumats jòcs de mot sul nom dels sonets. L'argument foguèt utilizat per l'edicion d'Edmond Malone de 1790. L'exposicion mai celèbra ven de l'istòria d'Oscar Wilde "The Portrait of Mr. W. H.," ont Wilde, o puslèu lo narrator, descriu un jcòde mot sus "will" (enveja) and "hues" (tinta) dins los sonets, (subretot lo 20), e arguís que son destinats a seduire lo jove actor Willie Hughes que jogava los ròtles de femnas dins las pèças de Shakespeare. Existís pas cap de pròva de l'existéncia d'una tala persona. Pasmens, diferents cercaires del començament del sègle XX indentifiquèron d'autras personas amb aque nom coma possibles candidats.[16]

Estructura

modificar

Los sonets son gaireben totes bastits sus la basa de tres quatrins, amb estança de quatre estròtas, e amb un coblet final compausat dins un pentamètre iambic. Es tanben la metrica utilizada fròça dins las pèças de Shakespeare.

Lo ritme esquematic es abab cdcd efef gg. Sovent, lo començament del tresen quatrin marca la vòlta, o lo vèrs ont cambia l'umor del poèma, e exprima la revelacion o epifania del pèta.

I a unas excepcions: Sonets 99, 126, e 145. Lo 99 a quinze verses. Lo 126 consistís en sièis coblets, e dos verses blancs marcats amb de croquets italics; 145 es de tetrametre iambic, non de pentametres. I a una autra variacion de l'estandard d'estructura, per exemple al sonet 29. Lo ritme normal esquematic me cambia repetant lo b de quatrin 1 dins lo quatrin 3, ont deuriá èsser lo f.

Personatges

modificar

Pendent l'analisi dels personatges, lo subjècte dels sonets se referís mai sovent al Jovent Blond, Lo poèta Rival, e la Dama Bruna. L'orator exprimís son admiracion a la beutat del Jovent Blond, mai tard a una relacion anb la Dama Bruna. Pasmens se sap pas se los poèmas o los personatges son de ficcion e d'autobiografias; los savents que pensan que los sonets son autobiogradics, coma A. L. Rowse, ensejèron d'identificar los personatges amb de personas.[17]

Lo Jovent blond

modificar
 
Henry Wriothesley, 3n Comte de Southampton a 21 ans. Protector de Shakespeare, e candidat per èsser Lo Jovent Blond dels sonets.

Lo "Jovent Blond" es lo non momenat jovent a qui los sonets 1a 126 son adreçats.[18] De comentators, notant lo lengatge romantic e amoros utilizat dins aquela sequéncia dels sonets, suggeriguèron una realcion sexuala entre eles; d'autres i legisson una relacion d'amor platonica.

Los primièrs poèmas de la sequéncia recomandan los benfachs del maridatges e d'aver d'enfants. Dins lo celèbre sonet 18 ("Shall I compare thee to a summer's day"[19]) lo ton cambia radicalament cap a una intimitat romantica. Lo sonet 20 deplora explicitament que lo jovent siá pas una joventa. Fròça dels sonets seguents descrivisson lo naut e bas la relacion, culminant amb la realcion amorosa entre lo pèta e la Dama Bruna. La relacion sembla s'acabar quand lo Jove Blond sucombís al gaubi de la Dama.(Sonnet 144).

I aguèt d'ensags per identificar lo jovent. Lo protector d'un temps de Shakespeare, Henry Wriothesley, 3n Comte de Southampton èra sovent avançat, pasmens se lo darrièr protector de Shakespeare, William Herbert, 3n Earl de Pembroke, venguèt al vam.[20] Ambedos clanan èsser segon la dedicacion del sonets a 'Mr. W.H.', "Lo sol inspirator dels sonets seguents"; Las inicialas valon per ambedos comtes. Una autra teoria celèbra, utilizada per Oscar Wilde ins 'The Portrait of Mr. W. H.' seriá de que jcòs de mots successius suggerisson que los sonets son escrichs per un actor nomenat William Hughes; pasmens se l'istòria de Wilde mesconeis la pròva de l'existéncia reala d'aquela persona. Samuel Butler crei que l'amic èra un marin. Joseph Pequigney argusí dins son libre Such Is My Love que loJovent Blond èra un non nòble desconegut.

La Dama Bruna

modificar

La sequéncia de la Dama Bruna (sonets 127 a 154), se destria d'aquela del Jovent Blond per esser obertament sexuala dins sas passion. Entre eles, lo Sonet 151 foguèt caracterizat de "galhard" e es utilizat per illustrar la diferéncia entre l'amor esperital de Jovent Blond e l'amor sexual de la Dama Bruna.[21] La dama Bruna se nomena atal perque los poèmas evcòca clarament que son pel brun rebat son alma escura. Coma pel Jovent Blond Fair Youth, i aguèt fòrça ensags de l'identifica a un personatge istoric real e los nom de Lucy Negro,[22][23] Mary Fitton, Emilia Lanier, Elizabeth Wriothesley, emai foguèron avançats.

Lo Poèta Rival

modificar

L'identitat del poèta rival demora un mistèri Rival; malgrat los multiples candidats coma Christopher Marlowe, George Chapman, o una mescla de diverses comtemporanèus.[24] Mas i a pas cap de pròva que lo personatge existiguèsse de vertat. L'orator vei dins lo Rival una concuréncia per la glòria, l'argent e los protectors. Los sonets mai sovent identifiat al grop de Rival de Poèta son dins la sequéncia del Jovent Blond within als sonets 78 a 86.[24]

Tèmas

modificar

Una interpretacion es que los sonets de Shakespeare son un pastiche o una parodia de la tradicion tricentenària de sonets d'amor Petrarcan; Shakespeare conscientament capvira los ròtles conventionals dels genres atribuits pels sonets de in Petrarca per crear una descripcion mao complèxa de l'amor uman.[25]Jòga amb lo genre dels ròtles (20), comenta los eveniments politics(124), se trufa de l'amor (128), parla obertament del desir sexual (129), parodia la deutat (130) e quitament fa referéncia a la pornografia (151). Dins una dozena de sonets al Jovent, Shakespeare tanben se referís a sa 'vegonha':[26] "My name be buried where my body is / And live no more to shame nor me nor you."[27] (72)

Notas

modificar
  1. ↑ Sobran, Joseph Shakespeare's Disgrace, Shakespeare Oxford Newsletter, Spring 1997
  2. ↑ Ogburn, Charlton The Mysterious William Shakespeare: The Myth & The Reality, EPM Publications, 1992, p342
  3. ↑ Stanley Wells and Michael Dobson, eds., The Oxford Companion to Shakespeare Oxford University Press, 2001, p. 439.
  4. ↑  {{{títol}}}. ISBN 0-19-818431-X. 
  5. ↑ Foster 1984, 43.
  6. ↑  {{{títol}}}. ISBN 0-521-85912-3. 
  7. ↑ 7,0 7,1 et 7,2  [1]. ISBN 0-19-502211-4. 
  8. ↑ Foster, 1987.
  9. ↑ Bate, Jonathan.
  10. ↑ Vickers, 2007,8
  11. ↑  {{{títol}}}. 
  12. ↑  {{{títol}}}. Haffenden, John. ISBN 978-1-86064-643-0. 
  13. ↑ Modèl:Cite jornal
  14. ↑  {{{títol}}}. OCLC 77866350. 
  15. ↑ Colin Burrow, ed.
  16. ↑ Hyder Edward Rollins, The Sonnets, New Variorum Shakespeare, vol. 25 II, Lippincott, 1944, p. 181−4.
  17. ↑ «The International Literary Quarterly». Interlitq.org.
  18. ↑ Articles by FORT, J. A.. «The Order And Chronology Of Shakespeare'S Sonnets». Res.oxfordjournals.org, 1933-01-01.
  19. ↑ Devi te comparar a un jorn d'estiu?
  20. ↑ Boyd, William (19 November 2005).
  21. ↑  {{{títol}}}. ISBN 978-0-7864-3219-6. 
  22. ↑ «Has Shakespeare's dark lady finally been revealed?». Telegraph.
  23. ↑ «'Dark Lady' of Shakespeare's sonnets 'finally revealed to be London prostitute called Lucy Negro' | Mail Online».
  24. ↑ 24,0 et 24,1 MacD. P. Jackson. «Francis Meres and the Cultural Contexts of Shakespeare's Rival Poet Sonnets». Res.oxfordjournals.org, 2005-04-01.
  25. ↑ Stapleton, M. L. "Shakespeare's Man Right Fair as Sonnet Lady."
  26. ↑ Sobran, Joseph Shakespeare’s Disgrace, Shakespeare Oxford Newsletter, Spring 1997
  27. ↑ Mon non es interrat ont mon còs se trapa / E viu pas mai, ni ièu ni tu, de vergonha

Ligams extèrnes

modificar
Recuperada de « https://oc.wikipedia.org/w/index.php?title=Los_sonets_de_Shakespeare&oldid=2454442 »