Guèrra dei Ducats
|
Guèrra dei Ducats
| |
|---|---|
 | |
| Informacions generalas | |
| Data | 1èr febrier - 30 d'octòbre de 1864 |
| Luòc | Ducats de Holstein e de Schleswig e Peninsula Danesa |
| Casus belli | Annexion dei Ducats de Holstein e de Schleswig au Reiaume de Danemarc |
| Eissida | Victòria de la Confederacion Germanica e annexion dei ducats per Prússia e Àustria (Tractat de Vièna) |
| Belligerants | |
 Confederacion Germanica : |
 Danemarc
|
| Fòrças en preséncia | |
| 61 000-81 000 òmes 158-222 canons |
38 000 òmes 100 canons |
| Pèrdas | |
| 1 700 tuats, bleçats e presoniers. | 1 570 tuats, 700 bleçats e 3 550 presoniers. |
| Batalhas | |
| Mysunde – Sankelmark – Rugen – Dybbol – Heligoland – Als | |
.svg){kind=small}
La guèrra dei Ducats se debanèt dau 1èr febrier au 30 d'octòbre de 1864 entre la Confederacion Germanica (magerament Prússia e Àustria) e Danemarc dins lo sud de la peninsula danesa. S'acabèt per una victòria de la Confederacion Germanica e l'annexion dei ducats de Holstein e de Schleswig.
La causa de la guèrra foguèt l'estatut especiau dei ducats de Holstein e de Schleswig qu'èran partida de la Confederacion Germanica mai dirigits en union personala per lo rèi de Danemarc. Lo premer èra unicament poblat per de populacions alemandas mai lo segond teniá una minoritat danesa importanta. Aquela dominacion danesa èra mau acceptada per lei nacionalistas alemanda e ja, en 1848, la dieta revolucionària alemanda de Francfort aviá demandat au rèi de Prússia de conquistar lei dos ducats. Pasmens, la resisténcia danesa e una menaça d'intervencion britanica còntra lei Prussians aviá entraïnat la dubertura de negociacions. En mai de 1852, una conferéncia organizada a Londres ordonèt lo retorn au statu quo ante : lei ducats de Holstein e de Schleswig èran dirigits per lo rèi danés en union personala e l'integracion d'aquelei territòris dins lo reiaume de Danemarc èra defenduda. Òr, lo 30 de març 1863, Frederic III aprofichèt lei dificultats intèrnas prussianas per proclamar l'integracion dei dos ducats dins son reiaume. Pasmens, sa mòrt sensa eiretier dirèct lo 15 de novembre seguent i entraïnèt una crisi de succession. Segon lo tractat de Londres, son successor deviá tanben gardar lo títol de duc de Holstein e de Schleswig mai lei populacions alemandas dei dos ducats sostenguèron la candidatura dau prince liberau Frederic d'Augustenborg.
Per Otto von Bismarck, cancelier prussian desirós de realizar l'unificacion d'Alemanha a l'entorn de Prússia, aquela crisi èra l'occasion d'annexar lei dos ducats au reiaume prussian. Pasmens, per aquò, deguèt contornejar l'oposicion dau rèi de Prússia gaire favorable au projècte, deis Austrians e de la màger part dau rèsta de la Confederacion Germanica. Establiguèt donc un plan per escondre seis intencions vertadieras e ganhar l'aliança de Viena. D'en premier, prepausèt donc au govèrn austrian de formar una aliança conservatritz per empachar l'arribada au poder d'un prince liberau. Un ultimatum foguèt donc mandat au rèi de Danemarc per restablir lo statu quo. Aquela demanda moderada permetèt tanben d'empachar una repòsta importanta de Reiaume Unit.
Lo 23 de genier de 1864, lo refús danés permetèt d'acomençar una guèrra. Pus nombrós, lei Prussians e leis Austrians prenguèron pauc a pauc l'avantatge e ocupèron militarament lei ducats. Lo 30 d'octòbre de 1864, Danemarc acceptèt sa desfacha e la sobeiranet sus lei ducats foguèt balhada a Prússia e Àustria. Lo reglament dau sòrt dei territòris conquists va alora venir un problema diplomatic grèu entre lei dos venceires. La degradacion dei relacions entre lei dos va entraïnar una guèrra novèla en 1866 entre Prússia e Àustria.