Fitoplancton

Lo fitoplancton es lo compausant autotròf del plancton. Lo nom ven del grèc fiton, o planta, e πλαγκτος ("planktos"), que significa "vagabond". La majoritat dels fitoplanctons son trop pichons per èsser vists a l'uèlh nuds. Mas, quand n'i a fòrça, pòdon aparéisser coma una coloracion verdenca de l'aiga a causa de la preséncia de clorofilla dins la seunas cellulas.

Diatomèas vist per microscòpis.

Lo fitoplancton depend per sa subrevida dels elements nutritius e de la lutz. Atal, la mai granda densitat de fitoplancton se tròba subretot als cinquanta mètres en dejós de la superfícia de l'ocean. Dins la composicion del fitoplancton predominan los pichons flagellats, dinoflagelladas, diatomèas, esquizoficias e feoficias.

Importància ecologica del fitoplancton

Lo fitoplancton es la basa de la cadena alimentària dels ecosistèmas aquatics, doncas servís de noiridura als organismes mai grands; constituís la part màger de la produccion primària dins los mitans marins. E mai, lo fitoplancton es lo responsable lo primièr de la preséncia d'oxigèn (O2) dins l'atmosfèra (ne produsís entre 50% e 90%). La fotosintèsi oxigenica apareguèt dins evolucion amb las cianobactèris, e mai, davancièr de l'ensems de las algas eucariòtas. Pendent gaireben 2.000 milions d'ans, fins al desvolopament de las plantas terrèstras, la fotosintèsi èra practicament servada dins las mars. La part màger de la produccion primària de la fotosintèsi de las mars es atribuabla al fitoplancton, amb una part mendre dels organismes bentonics.

Proliferacion o "bloom"

Lo fitoplancton pòt tanben èsser responsable de qualques problèmas ecologics quand se desvolòpa tròp: dins una situacion d'excés de nutriments e de temperatura favorabla, aqueles organismes pòdon se multiplicar en formant rapidament çò qu'abitualament se nomena proliferacion (o "bloom", la paraula anglesa mai utilizada). Dins aquela situacion, l'aiga ven de verdenca, mas rapidament (1-2 jorns, segon la temperatura) ven marron, quand lo plancton agota los nutriments e comença a morir. A aquela nautor, la descomposicion mai o mens rapida dels organismes mòrts pòt menar al esgotament de l'oxigèn de l'aiga e, coma consequéncia la mòrt de fòrta peisses e autres organismes. Aquela situacion pòt èsser naturala - en lo cas d'un aflorament intens - mas pòt tanben èsser a causa d'una situacion de contaminacion causada pel depaus de tròp de nutriments dins l'aiga. Dins aquel cas, se dich que la massa d'aiga es eutrofitzada. Dins l'aiga doça, quand aquela situacion ven cronica, l'aiga pòt demorar tampa d'una capa de cianobactèris.

Dins las proliferacions naturalas, lo problèma s'acaba quand los nutriments s'agotan o la temperatura s'aluenha dels nivèls optims. Un autre cas de proliferacion problematica son las marèas rojas, que l'aiga de la mar ven d'una color marron rojenca, causadas pel desvolopament d'organismes que liberan de toxinas en l'aiga, normalament d'"algas marrons" microscopicas del grop de las dinoflagelladas. Aquel fenomèn, que las causas son pas encara conegudas es responsable de la diminucion de la produccion de l'aquacultura marina.

Vejatz tanben

• Plancton

Ligams extèrnes

• NOAA, DMS and Climate (Anglés)
• PlanktonNet (anglés)
• Granda Enciclopèdia Catalana