Estève Ier
Estève Ièr (mòrt lo 2 d'aost de 257) foguèt lo 23en evesque de Roma dau 12 de mai de 254 au 2 d'aost de 257. Succediguèt a Luci Ièr (253-254) e foguèt remplaçat per Sixte II (257-258).
Son pontificat se debanèt durant una pausa entre dos periòdes de persecucions anticrestianas importantas. Pasmens, l'autoritarisme d'Estève Ièr entraïnèt una crisi grèva causada per lei consequéncias dei persecucions ordonadas per l'emperaire Deci en 249-250. D'efècte, aquò aviá ja entraïnat un esquisma entre lei partisans d'una reconciliacion ambé lei crestians aguent abjurat sa religion per se protegir durant aqueu periòde e lei partisans — excomunicats per lei predecessors d'Estève Ièr mai totjorn influents — d'un refús d'aquela politica.
Òr, Estève Ièr va desgradar sei relacions ambé leis autrei glèisas crestianas en refusant de reintegrar lei membres dau clergat aguent abjurat li impausant lo modèle dau martir. Puei, va exigir l'adopcion dau rite roman regardant lo batejament deis eretics, deis esquimatics e deis apostats per totei leis autrei glèisas. Aqueu rite èra basat sus l'unica confirmacion per un evesque. Pasmens, lei glèisas africanas e orientalas practicavan un batejament novèu. En causa dei relacions marridas ambé Roma, refusèron d'aplicar lei demandas d'Estève Ièr e l'evesque de Cartage menèt una contestacion importanta per defendre l'independéncia dei glèisas crestianas a respèct de Roma. Lo conflicte s'agravèt rapidament amb una menaça d'excomunicacion e foguèt solament arrestat per la mòrt dei dos òmes en 257 qu'empachèt la rompedura.