Moissídan : Diferéncia entre lei versions
Contengut suprimit Contengut apondut
Cap resum de modificació |
→Toponimia : solucion trobada dins Delamarre per un autre lòc |
||
Linha 41 :
==Toponimia==
La prononciacion es {{IPA|[mwɛj'ʂidɒ]}} <ref name= dordonha>http://communes-oc.cg24.fr/cantons/mussidan/MUSSIDAN.htm</ref>.
En [[lengadocian]], l'ortografia seriá ''*Moissida'' e non pas ''Moissídan''. Quò es la règla daus toponims achabats per "-a" pòstonica venent d'una terminason primitiva tonica en "-an" <ref>cf. introduccion dau [[diccionari d'Alibèrt]] p. 28</ref>, mas la comuna es lemosina.
Las fòrmas ancianas son ''Mulcedonum'', en 830, ''dux Moxedanensis'' vers 1038, ''de Muxidanii'' en 1081, ''Muissida'', en 1094, ''Moisedanum'' en 1100 <ref name= Fénié>Bénédicte Boyrie-Fénié, Jean-Jacques Fénié, ''Toponymie des Pays Occitans'', edicions Sud-Ouest, 2007, p. 109</ref>{{,}}<ref name = Tanet>Chantal Tanet et Tristan Hordé, ''Dictionnaire des Noms de Lieux du Périgord'', ed. Fanlac, segonda edicion, 2000, p. 242</ref>. Se los toponimistas i coneissián lo mot gallés ''dunum'', « fòrt, nautura fortificada », per lo prumier element, Dauzat e Rostaing i supausan lo nom gallic ''Melissos'' <ref>Albert Dauzat, Charles Rostaing, ''Dictionnaire étymologique des Noms de Lieux en France'', Librairie Guénégaud, reedicion 1984, p. XV, Supplément, a ''Muchedent''</ref>, los Féniés se pronóncian pas <ref name= Fénié/>, Tanet e Hordé balançan entre ''Melissos'' e un nom comun latin, ''mulcedo'' (pus convenable foneticament, mas dobtós semanticament per una fortaressa), « plasentéia, doçor » <ref name = Tanet/>, Bénédicte Boyrie-Fénié chausís pas entre ''dunum'' emb un nom de persona e lo nom ''Mussidius'' + sufixe ''-anum'' <ref name= dordonha/> (emb ''Mussidius'' literalament, lo resultat seriá quauqua ren coma ''*Mussijan'').
L’etimologia de ''Moissídan'' es pas segura. Bastida sus la forma ''Mulcedonum'' de l'an 830, l’eidéia comunament admesa d’una origina gallesa fondada sus lo sufixe ''-dunum'' (nautura, tertre) pausa problema : d’una man perqué lo prumier element (un nom d’òme ?) demòra escur, e de l'autra a causa de l’evolucion fonetica de la ''-d-'' latina intervocalica, que sovent se manten pas dins los toponims occitans se 'chabant per ''-dunum'' (cf. per exemple ''Lausun'', mas [[Laudun]]). D’un autre costat, una ipotesi basada sus lo patronim galloroman ''Mussidius'' (rare, mas atestat) explicariá pas las formas medievalas en ''Moys- / Mois-'', e enquera mens la forma en ''Mulce-'' del segle IX. ''Moissidan'' passèt puèi a ''Moissída(n)'', emb remontada de l'accent tonic de -a(n) a -i.▼
▲
La solucion ven probablament de çò que [[Xavier Delamarre]] tròba per [[Molceon]], qu'èra ''Mulsedunum'' au sègle X : ''moltio-dūnon'', que seriá « lo fòrt de Moltios (nom celtic d'òme) ». Si ''Moltios'' es pas atestat dirèctament, ''Moltus'' e ''Moltinus'' (latinizats) zo son <ref>Xavier Delamarre, ''Noms de lieux celtiques de l'Europe ancienne'', ed. Errance, 2012, p. 200</ref>. ''Moltio-dūnon'' conven foneticament per Moissídan tanben e lo ''-d-'' intervocalic se conserva si la compreension dau sens de ''dūnon'' e lo sentiment de la composicion duran pro longtemps per que la durada de validitat de l'evolucion ''-d-'' > ''-dz-'' siá 'chabada.
==Istòria==
| |||