Discussion Wikipèdia:Presa de decision/Noms de personas : Diferéncia entre lei versions
Contengut suprimit Contengut apondut
Diglossia : nostra escadença. |
|||
Linha 73 :
*Un locutor viu qu'ensaja d'aver un usatge non-diglossic (arriba e òc...) utilizarà la forma /jan/ o /dʒan/ en plaça de /ʒɑ̃/. Lo nos sortir dins la discutida es de marrida fe...
*Per trencar la question definitivament demandatz a Jan Dau Melhau çò que ne pensa...S'accepta Joan m'inclini.--[[Utilizaire:Gavach|Gavach]] 12 de julh de 2007 a 23:04 (UTC)
== Diglossia : nostra escadença. ==
Pensi qu'en revirant tots los noms de gens que son nascuts en Occitania, qu'hasem un chic l'impassa sus la diglossia. Que vau ensatjar de m'explicar ...
Vau partir d'ua imatge anecdotica.
Un amic, qu'a uèi 20 ans, qu'es nascut dens un mitan occitanista. Lo pair parla, la mair parla, la sòr parla. En mei d'aquò que son gens que's bolegan per la lenga e la cultura. Los amics deus parens que son tanben occitanistas. Lo ninòt es anat en Calandreta. Lo petit créishó dens la lenga, dens la cultura, shens se pausar de questions. Per eth, l'occitan qu'èra quauqu'arren de normau, qu'èra la vita vitanta, coma la França e lo francés per un parisenc. Quan es arrivat a l'escòla primari e au collègi, l'occitan qu'es vadut quauqu'arren de falcutatiu. Coma a casa e en çò deus amics la lenga èran presentas, lo gojat n'avèva pas consciença que tot aquò èra manaçat, n'avèva pas l'esperit "militant". Urosament, l'istòria s'acaba en "Happy End", pr'amor lo gojat qu'a trobat aqueth esperit quan, au licèu, a vist que l'educacion nacionau volèva estancar los cors d'occitan.
Adara, m'en torni a la diglossia. Que voletz revirar automaticament los noms de personas en occitan, pr'amor se son francisats, qu'es pr'amor de la diglossia. Disi de òc ! Qu'es vertat, la diglossia qu'a botat los nostres Guilhem, Alienor, Andriu, Pèir, ... dens la casa deus prenoms tradicionaus, o exotics, o vielhs. Mes los risques son gran en apèrant Jacques Chirac Jaumes o sabi pas, Sophie Davant Sofia (qu'es nascuda en Gironda). Imaginatz, las nostas accions foncionan, e, dens 50, 100 ans, la lenga occitana es emplegada dens la vita vitanta de tot lo monde. Los gojats, e las gojatas, que seràn en cors d'Istòria, quan vederen qu'es escrit que Jaume Chirac estò Capdau de la Republica francese, o qu'ua animatriça de television, l'aperavan Sofia, aqueths ninòts n'auràn pas consciença de çò qu'èra vertaderament la diglossia, seran coma lo mon amic, que pensava que l'occitan èra quauqu'arren de normau, quauqu'arren qu'estó tostemps aici. Que n'auràn pas aquèra consciença que hèit que uèi nos bolegan. N'auràn pas l'escadença belèu, d'aver, coma lo mon amic, ua "Hapy End", e alavetz, la lenga, vertaderament aqueth còp, caderà.
La diglossia estó quauqu'arren de tarrible entà nosautres, mes que'n cau pas desbrembar que shens aquèra umiliacion, shens aquèra alienacion, shens aquèra negacion de la nostra identitat, serem pas aici de pè, lo punt lhevat, soscant enqüèra e enqüèra sus çò qu'es ua lenga, sus çò qu'es ua cultura.
| |||