Josèp Lobet : Diferéncia entre lei versions

'''Josèp Lobet''' (en francés ''Joseph Loubet'', [[Montpelhièr]], [[3 de mai]] de [[1874]] - [[París]], [[29 de genièr]] de [[1951]]) foguèt un escrivan occitan exilhat a París que lo Felibritge de la capitala francesa.

 

== Biografia ==

Nascut a Montpelhièr en 1874 dins . Se n'anèt a París ont venguèt recebeire de las Pòstas. Foguèt sòci de la "Société des félibres de Paris" (1901), secretari de la revista montpelhierenca ''Chimère'' (1891 - 1892), sòci del comitat de redaccion de ''La coupe'' (1895 - 1898), fondador de la revista ''Langue d'Oc et patois'', director e redactor de ''La gazeto Loubetenco'' (1915 - 1917), fondador dels "Amis de la langue d'Oc à Paris" (1920) que ne foguèt lo president fins a 1938, Majoral del Felibritge en 1921. Collaborèt dins de jornals e revistas nombroses. Josèp Lobet escriguèt d'òbras nombrosas e variadas; entre autras: Poèmas : A Théodore Aubanel, Li roso que saunon, Vèspre autounenc, Lous libres en libertat,... Contes : La mòrt de Barbazan Estudis: Lou compagnounage, Bibliografia lengadouciana. Emai una tragèdia: Lou vin

 

== Òbras ==