Edoard Ièr d'Anglatèrra
Edoard Ièr d'Anglatèrra (var. Audoard; 17 de junh de 1239 – 7 de julhet de 1307) foguèt rei d'Anglatèrra de de 1272 fins a sa mòrt. Escaissat Edward Longshanks (Edoard de las cambas longas) e Hammer of the Scots (martèl dels escosseses).
Èra lo filh del rei Enric III d'Anglatèrra e d'Alienòr de Provença.[1]
Participèt a la Novena Crosada e foguèt lo conquistaire d'Escòcia e del País de Galas.
Participèt d'ora a la gestion deis afaires dau reiaume. Sostenguèt durant un periòde cort lo movement dei senhors reformators dirigit per Simon V de Montfòrt còntra l'autoritat de son paire. Pasmens, cambièt de camp e participèt a la desfacha e la mòrt de Montfòrt a Eversham en 1265. Après la pacificacion dau país en 1269, dirigiguèt sensa succès vertadier la Novena Crosada (1271-1272). Vengut rèi durant lo retorn de la crosada, decidiguèt d'acomençar una reforma de l'administracion reiala e dau drech comun. Pasmens, s'interessèt tanben ais afaires estrangiers. En particular, ataquèt e conquistèt lo País de Galas entre 1282 e 1283. L'annexèt a son reiaume e bastiguèt un ret de castèus e de colonias anglés per limitar lo risc de revòuta. En 1291, Edoard foguèt tanben reconegut coma rèi d'Escòcia mai son autoritat foguèt contestada e mau segura. Pasmens, leis impòsts creats per finançar sa politica militara entraïnèron l'aparicion d'una oposicion religiosa que va crear una crisi grèva non reglada a sa mòrt.
Es lo quatren rei d'Anglatèrra a se dire Edoard, mas la numerotacion tradicionala comença amb el.