Bertrand de París
Bertrand de París èra un trobador, senhor de París en Roergue (actualament Parisòt en Tarn e Garona). Visquèt aproximativament de 1225 a 1300. Trevava la cort dels comtes de Rodés[1] . Nos demòra d'el un sirventés-ensenhament de nonanta dos vèrses. Es adreiçat a un joglar nomenat Gordon. Li repròcha son ignorància tot fasent una enumeracion de personatges epics e biblics.
Biografia | |
---|---|
Naissença | 1260 (Gregorian) Parisòt |
Mòrt | valor desconeguda |
Donadas personalas | |
Nacionalitat | Francesa |
Activitat | |
Profession | Trobador e compositor |
Movement | Literatura medievala e musica medievala |
Tròces causits, combinason de dos manuscriches
modificar
|
|
Precisions antroponimicas e filologicas
modificar- Los romanistas an relevat e emmerçat de variantas dins lo nom d'aquel trobador :
- - Bertrandus de Parisius (latin juridic) ;
- - Bertrant, Bertrand, Bertran o Bertranz ;
- - [B.] de Paris o del Castel de Paris o del Castel Parisenc ;
- - Bertrant de Paris de Roergue ;
- - « Bertrant IV del Castel de Paris », en occitan medieval, sembla lo títol nobiliari autentic, dins sa grafia d'origina (sens cap d'accent donc). I aguèt almens cinc Bertrant de Paris dins aquela familha que s'escafèt al profièch dels senhors de Valeta abans 1350[2].
- La comtessa, mençonada dins la segonda tornada, seriá Mascaròsa de Comenge (1253-1292), femna d'Enric II de Rodés (1236-1304). Se sap que la cort de Rodés tenguèt un ròtle màger per la literatura occitana dins aquel periòde aule, posterior a la Crosada contra los albigeses (1209-1229) e anterior a la creacion del Consistòri del Gai Saber a Tolosa (1323). Efectivament un autre trobador, Raimond de Cornet (de Sant Antonin, còsta Parisòt), èra filh d'un poèta protegit per Enric II e, quand se fondèt la Sobregaya Companhia, portèt l'eiretatge roergat en país ramondin.
- Guordo foguèt escrich devèrs 1280. Es despartit e dètz estròfas de uèch vèrses decasillabics, seguidas de tres tornadas. Lo tèxte original s'es perdut. Doás còpias, endecadas mas plan convergentas, constituïsson la font istorica. Son dins doás antologias manuscrichas :
- - Lo cançonièr La Vallière (sègle XIV), Bibliotèca Nacionala de França, quòta Fr. 22543, sigla R[3].
- Pèça n° 912, en fin de recuèlh, p. 142.
- - La còpia del cançonièr de Bernart Amorós per Jacques Teissier de Tarascon (1589), fons Càmpori, Bibliotèca Estense, Modena (Itàlia), sigla a1.
- Lo cançonièr de Bernart Amorós, d'uèi perdut, data del sègle XIV. La còpia Teissier es en Itàlia mas en dos tròces. La primièra partida es a la Bibliotèca Riccardiana de Florença. La segonda mancava e foguèt retrobada a Modena pas qu'en 1898 ; es ela que conten Gordotz, en fin de seccion, abans la tièra de las tençons, p. 519.
- La version caupuda dins a1 es mai corta, a una tornada de mens.
- Lo filològ bèlga François Pirot faguèt una edicion critica de las doás leiçons, en un sol poèma sintetic[4]. Aquela solucion de dos en un, profechosa per una vulgarizacion, es represa çai-sus.
- Lo sirventés, plan diferent de la cançon, es un poèma satiric a contengut social o politic. L'ensenhament es un tèxte didactic. Pus particularament, lo sirventés-ensenhament (o ensenhament per joglar) apond a una critica personala la tenor didactica.
- Dos sirventeses-ensenhaments precedisson lo de Bertrand de París. Aquò son : Cabra Juglar, de Guerau de Cabrera (mitan sègle XII), e Fadet Joglar, de Guiraut de Calanson (debuta del XIIIn).
Transcripcion integrala dels dos manuscriches
modificar- Per facilitar la lectura, la transcripcion s'autoriza doás modificacions :
- - De letras entre parentèsis son apondudas per explicitar las nombrosas abreviacions dels copistas (qu'eles notavan amb de signes diacritics).
- Ex. : n'ay p(er)dut lafa(n) .
- - Las consonantas /j/ e /v/ son introduchas.
- Ex. : iayan > jayan ; souen > soven.
- - De letras entre parentèsis son apondudas per explicitar las nombrosas abreviacions dels copistas (qu'eles notavan amb de signes diacritics).
- L'expression “als gordonels”, dins la rubrica de a1 demòra enigmatica. Poiriá èsser l'efècte d'una mespresa d'escriba entre gordo e roergue .
- L'òrdre de las coblas es desparièr dins las doás versions. Per ajudar a comparar, la disposicion de R es aicí aplicada as a1.
- Per facilitar la lectura, la transcripcion s'autoriza doás modificacions :
R (BnF) |
a1 (B. Estense) |
Bibliografia
modificar- Vincenzo De Bartholomaeis, Insegnamenti pe'giullari di Giraut de Cabreira, di Giraut de Calanson e di Bertran de Paris de Roergue, Roma, Loescher, 1905, 17 p.
- Bernard Combes de Patris, Anthologie des écrivains du Rouergue, Rodez, Imprimerie P. Carrère, 1935, p. 48-53.
- Frank M. Chambers, The "ensenhamen-sirventes" of Bertrand de Paris, in Mélanges István Frank, Saarbrücken, Annales Universitatis Saraviensis, 1957, p. 129-141.
- François Pirot, Recherches sur les connaissances littéraires des troubadours occitans et catalans des XIIe et XIIIe siècles. Les « sirventes-ensenhamens » de Guerau de Cabrera, Guiraut de Calanson et Bertrand de Paris, Barcelona, 1972, Memorias de la Real Academia de Buenas Letras de Barcelona, t. XIV, 649 p.
Ligams extèrnes
modificarNòtas e referéncias
modificar- ↑ Demest los trobadors aculhits a la cort de Rodés i aguèt tanben Guiraut Riquièr e Folquet de Lunèl.
- ↑ F. Pirot, Recherches sur les connaissances littéraires des troubadours, Memorias Real Academia Barcelona, primièra part, cap. III, Bertrand de Paris, p. 281-304.
- ↑ Aquel obratge es apelat tanplan cançonièr d'Urfé.
- ↑ F. Pirot, ibid., tresena part, cap. III, Edition du sirventes-ensenhamen, p. 596-614.