Ataraxia
L’ataraxia (del Grèc ancian ἀταραξία / ataraxía significant « abséncia de trebolum ») qu'utilizèt d'en primièr Democrit per designar la tranquillitat de l’alma resultant de la moderacion e de l’armonia de l’existéncia.
L’ataraxia venguèt enseguida lo principi del bonaür (eudaimonia) dins l'estoïcisme, l’Epicurisme e lo Scepticisme. ven d’un estat de prigonda quietud, provocat per l’abséncia de tot trebolum o dolor. Aquela nocion apareguèt a l'epòca d'Epicur.
Estat mental que siam es pas atengut per çò que se passa a l'entorn de nosaltre, totas las preoccupacions ns semblan estrangièras.
L'estat d'ataraxia es pas unicament un afar mental. L'estudi racionala d'una etica e d'una patz interiora coma la faguèron aqueles tres movements filosofics demora limitada per l'espandiment d'aquel sentiment de quietud. Podèm pas solignar que l'importança dels exercicis corporals dins aquelas doctrinas per far aparesser melhor la relacion controversiada entre lo còrs e l'esperit. L'ataraxia es en efècte ligada, d'un biais non necessari, a l'aponia, o abséncia de trebolum corporals. Segon Epicur, aqueles dos estats ligats menan a l'eutimia.
Dins lo Scepticisme
modificarDins l’escòla sceptica, l’ataraxia es lo resultat de l’epoquè, la suspension de l'assentiment o del jutjament. Consistís dins lo fach, mercé a l'abséncia de jutjaments dogmatics, de coneisser gaire los seus desirs e las seunas paurs. Los sceptics pensan que la valor de l'ataraxia demora dins lo seu caractèr d'abséncia o de denon de coneissença, es a dire que lo scepticisme pròna l'idèa que la coneissénça es pas necessària a l'accion, mas qu'al contrari son las nostras conviccions que nos paralisan.
Al contrari, los sceptics n'arreston pas lor reflexion sus las causas e les evenements; acordan simplament cap de credit nimai vertadièra certitud sus l'una o l'autre vision de las causas.
Alara, une liberacion interiora resulta d'aquel destacament fàcia a las afeccions encontradas amb los jorns, e permet a l'individú d'envisatjar la vida liberada dels troubles, d'aquò resulta aquela abséncia de trebolum, l'ataraxia.
Dins l'Epicurisme
modificarPer Epicur, la reflexion sul bonaür es inevitable perque l'existéncia de l'uman es tot entièra dominada per la recerca de las causas qu'o produson. Epicur ensenha a distingar los desirs naturals dels desirs non naturals, e los desirs necessaris dels desirs non necessaris:
- «Quand disèm que lo plaser es nòtra tòca, entendèm pas per aquò los plasers dels pervertits nimai aqueles que son ligats al gausiment material, atal qu'o dison aqueles qu'ignoran nòstre doctrina, o que son en desacòrdi amb ela, o que l'interprètan dins un sens fals. Lo plaser qu'avèm en vist es caracterizat per l'abséncia de sofrença corporala e de trebolum de l'alma[1].»
- «Es pas possible de viure de mena bona e justa, sens viure amb plaser.»[2]
Cal visar lo sufisença per se, perque atal la dolor venent del manca es suprimida.
Per Epicur, una amistiat restrencha mas vertadièra es importanta a l'ataraxia. Dins lo jardin d'Epicur, sols los vertadièrs amics son presents, çò qu'empacha tot trebolum de l'alma.
Dins lo stoïcisme
modificarPels adèptes del stoïcisme (per Epictèt apareis coma lo complement de l'apatheia, l'abséncia de passion), l'ataraxia designa un estat acquerit mercé a la meditacion e un trabalh sus se, coma l'estudi de lor doctrina. La quietud stoïciana resulta de la coneissença del movement de l'univèrs, animat segon eles per un aire caud (lo pneuma) animant tot l'univèrs dins un movement infinit e ciclic d'inspiracion e d'expiracion. L'etic es tanben imbricada amb la fisica. En meditant sul cosmòs, los stoïcians tentadavan de trobar un ritme de vida calcat sus la totalitat cosmica, liberada de passions negativas, que venon dels trebolum e provòcan ànsia e colèra. Aquel destacament mena doncas lo stoïcian a considerar cada evenement coma un moment necessari a la bona caminada de l'univèrs.
En medecina
modificarE mai especificament en neuropsiquiatria, l'ataraxia es qualificada de « calme d'esperit ». Es l'estat d'una persona que se daissa troblar per ren. Es un estat d'indiferéncia emocionala totala del subjècte que sentís pas d'emocion venent del meteis e que li seriá pròpia.
Nòtas e referéncoas
modificar- ↑ "Menecee">Letra a Menecèu
- ↑ "Menecee"