Antonio José de Sucre
Antonio José de Sucre y Alcalá (Cumaná, Veneçuèla, 1795 - sèrra de Berruecos, Colómbia, 1830), militar e òme politic veneçolan. Foguèt un dels caps mai destacats del procès d'independéncia dels païses d'America del Sud e amic de Simón Bolívar. Aperteniá a una importanta familha criolla veneçolana, de longa tradicion militara al servici de la corona espanhòla. Malgrat aiçò, Sucre se jonguèt amb fervor a la causa independentista ja dempuèi fòrça jove. Foguèt tanben president de Bolívia, entre 1825 e 1828.
  | |
| Biografia | |
|---|---|
| Naissença | 3 de febrièr de 1795 Cumaná (ca)  |
| Mòrt | 4 de junh de 1830 (35 ans) Grana Colómbia |
 2 President de Bolívia | |
| 29 de decembre de 1825 – 18 d'abril de 1828 ← Simón Bolívar – José María Pérez de Urdininea (ca) → | |
| 4 President de la República del Perú (ca) | |
| 23 de junh de 1823 – 17 de julhet de 1823 ← José de la Riva Agüero (ca) – José Bernardo de Tagle (ca) → | |
| Donadas personalas | |
| Carrièra militara | |
| Reng | mariscal (ca) |
| Conflicte | Guerres d'independència hispanoamericanes (ca) |
| Autres | |
| Conjunt | Mariana Carcelén (ca) |
| Descendéncia | Simona de Sucre Bravo (ca) |
| Prèmis | |
Signatura  | |
Als quinze ans s'enrotlèt dins l'armada patriòta e participèt a la campanha de Francisco Miranda contra los realistas. Lo fracàs d'aquela campanha l'obliguèt a se refugiar a Trinitat ont, amassa amb Santiago Nariño, planegèt un nòu atac contra Veneçuèla, que se produsiguèt en 1813. Organizèt l'armada de l'Orient e participèt a l'ofensiva sus Caracas, mas vencut pels realistas a Aragua e Urica, li calguèt fugir. En 1818 arribèt a Angostura, ont Simón Bolívar aviá establit lo sieu quartièr general e organizava la nòva republica veneçolana e s'integrèt rapidament dins l'estat màger de Bolívar.
Lo 1821 dirigiguèt una armada cap al Sud per sosténer al suslhèuament de Guayaquil e consolidar la desliurança de la Equator. Lo ponch culminant d'aquela campanha foguèt la batalha del Pichincha, liurada près de Quito lo 24 de mai de 1822, que demorèt amb el consolidada l'independéncia de l'Equator e de Colómbia e dobrissiá lo passatge cap a la desliurança de Peró. Dempuèi Quito se dirigiguèt cap a Lima e amassa amb Bolívar participèt a la batalha de Junín e, mai que mai, a la batalha d'Ayacucho lo 9 de decembre de 1824, ont derrotèt los realistas e metèt fin definitivament a la dominacion espanhòla en l'America del Sud.
Se dirigiguèt posteriorament cap a la zona del Naut Peró (Charcas) ont proclamèt l'independéncia de la nòva Republica de Bolívia, e l'Assemblada Nacionala acabada de constituir lo nomenèt president. A causa de divèrses conflictes renoncièt a la carga e se retirèt a l'Equator amb la siá familha. Dempuèi trabalhèt ailà activament en defensa de l'estat de la Grand Colómbia, ja alavetz en procès de separacion e, sustot, venquèt una armada peroviana qu'ensajava d'ocupar Equator e Colómbia a la batalha de Tarqui. Moriguèt en 1830 mentre ensajava controtlar los movements secessionistas de la Granda Colómbia.
| Precedit per Simón Bolívar |
 President de Bolívia 1825 - 1828 |
Seguit per José María Pérez de Urdininea |