Sèrgi Ier
Sèrgi Ièr (vèrs 650 - 8 de setembre de 701) foguèt lo 84en papa de la Glèisa Catolica Romana dau 15 de decembre de 687 au 8 de setembre de 701. Succediguèt a Conon (684-685) e foguèt remplaçat per Joan VI (701-705).
Originari d'un ostau sirian d'Antiòquia installat en Sicília, arribèt a Roma dins lo corrent dau pontificat d'Adeodat II (672-676). Avancèt au sen de la ierarquia de la Glèisa fins a sa nominacion coma cardenau per lo papa Leon II (681-683) lo 27 de junh de 683. Son eleccion se debanèt dins un contèxte de crisi car, après la mòrt dau Joan V (685-686), lo clergat e la milícia romana avián elegit dos papas diferents. En esperant un reglament d'aquela question, Conon (686-687), papa fòrça vièlh, foguèt elegit coma solucion provisòria. Pasmens, a sa mòrt, lo problema èra totjorn d'actualitat. De combats aguèron luòc entre lei partisans dei dos candidats entraïnant l'eleccion de Sèrgi Ièr per una assemblada de magistrats, de representents de la garnison, dau clergat e de ciutadans romans. Descreditats per leis afrontaments, lei dos autrei camps deguèron se sometre.
Lo pontificat de Sèrgi Ièr foguèt marcat per lei progrès dau cristianisme dins leis Illas Britanicas, ambé lo batejament dau rèi Caedwalla de Wessex en Roma lo 10 d'abriu de 689, per la perseguida deis esfòrç d'introduccion de la fèsta religiosa de la Dormicion de Maria (que venguèt pus tard l'Assompcion) e per la volontat de mantenir l'unitat politica entre Roma e la Cort imperiala de Constantinòple maugrat de desacòrdis novèus a prepaus dei conclusions dau Concili de Quinisexte (692). Aqueu concili reünit per l'emperaire Justinian II (685-695 e 705-711) regardava leis evesques orientaus e èra destinat a restaurar lei mors au sen de la Glèisa Orientala. Sei conclusions èran fòrça diferentas dei practicas de la Glèisa Occidentala e foguèron refusadas d'un biais obstinat per lo papa. Après la revirada de temptativa de negociacions, l'emperaire ordonèt lo raubament de Sèrgi Ièr per lo jutjar en Constantinòple. Pasmens, lo complòt mau capitèt en causa de l'ostilitat dei milícias de Roma e de Ravena que prenguèron la defensa de la papautat. En 695, lo reversament de l'emperaire marquèt la fin de la crisi. Dins aquò, per pas minar l'unitat politica ambé l'Empèri Bizantin, la tempativa de raubament foguèt esconduda per lo papa.