Reiaume de Wessex

Lo Reiaume de Wessex foguèt un reiaume fondat per leis anglosaxons dins lo sud-èst d'Anglatèrra entre lei sègles VI e X. s'estendiá sus la part sud-oèst de la Grand Bretanha, entre lei rius Dumnonia a l'oèst, e Mercia au nòrd e lei reiaumes de Kent, de Sussex e d'Essex a l'èst.

Reiaume de Wessex Ƿestseaxna rice
Ƿestseaxna rīċe (ang) Regnum Occidentalium Saxonum (la)
519–927
Bandièra
Capitala	Winchester
Govèrn	Monarquia

Au sègle IX, Wessex foguèt lo darnièr reiaume anglosaxon de resistir ais invasions vikings. Lo rei Alfred lo Grand (871-899) luchèt ambé succès contre eus, e seis eiretièrs capitèron de conquistar leis autrei reiaumes de l'illa e venguèron rèis d'Anglatèrra, per formar lo reiaume d'Anglatèrra, sus loquau l'ostau de Wessex reinèt fins a la mòrt d'Edoard lo Confessor en 1066, pauc avans la conquista normanda.

Originas

Wessex seriá estat fondat, segon la Cronica anglosaxona, per lo capmèstre Cerdic quora abordèt lei còstas de Hampshire en 495. Es doncas considerat coma lo fondator de l'Ostau de Wessex. En 508, auriá vencut lo rei breton Natanleod a la batalha de Netley, avans de s'impausar coma capmèstre dei saxons de l’Oèst après una batalha a Cerdicesford (Charford) au nòrd de Southampton. Conquistèt tanben l'Illa de Wight en 530 e moriguèt en 534, laissant son fiu (o felen) Cynric li succedir. Lo rèine de Cynric durèt, segon lei fònts, 17 o 26 ans. D'unei veson en eu lo menaire daus saxons a la batalha dau Mont Badon vèrs l'an 500, darnièra desfacha contre lei bretons. Qualquei annadas avans sa mòrt, prenguèt la ciutat d'Old Sarum près de Salisbury en 552.