Miralhs dels princes
Los Miralhs dels princes (Specula principium) son del genre literari del miralh, aparegut a l’Edat Mejana, e son de menas de tractats d'etica, de dralha de seguir, de precèptes morals especificament destinats als caps d'Estat.
Istòria
modificar
Escrichs per de conselhièrs (sovent de teologians) destinat a de sobeirans, existisson ja pendent l'Antiquitat jos una forma diferenta, mas se desvelopèron subretot al sègle VIII. Los Miralhs dels princes constituisson una mena de manual compausat de conselhs e de precèptes morals destinats a mostrar al sobeiran la dralha de seguir per regnar segon la volontat de Dieu. Coma lor nom l'indica, aquestes tractats fan figura de miralh renbatent l'imatge, la descripcion del rei perfièche.
Fòrça tèxtes redigits en grèc per de filosòfs pagans (Jamblic, Sopatros, Temistios) e un teologian crestian (Eusèbi de Cesarèa) a sègle IV ApC, a una epòca de cambiament de l'empèri roman, un periòde de transicion entre lo mond grecoroman e los començaments de las civilizacions medievalas (latina, bizantina e arabia). Aqueste diferents corrents de pensada pòrtan sus çò que seriá lo bon govèrn; sus çò que fa qu'un rei es bon; sus las qualitats moralas e intellectualas, las responsabilitats e las foncions del melhor governaire; sul sens de la politica[1].
Dins la tradicion islamica, los mai ancians tractats d'etica gouvernamentala coneguts son del sègle VIIIe[2],[3],[4]. Los primièrs Miralhs dels princes serián aquestes d'Abd al-Hamid Ibn Yahya e l'Adab al-kabir d'Ibn al-Muqaffa[5].
Un dels mai celèbres, lo Kitâb at-tibr al-masbûk fî nasîhat al-mulûk (Lo miralh duel prince e lo conselh als reis), es compausat per l'imam Abû Hamid Al-Ghazâlî a la fin de sa vida, entre 1105 e 1111[6].
En 1603 paréis lo Taj as-Salatin (La corona dels reis) redigit en malés classic (jawi) atrubuit a Bukhari al-Jauhari[7]. Seriá en granda partiada basat sul Nasîhat al-Mulûk d'Al-Ghazâlî[8].
En Euròpa, lo primièr verai « Miralh dels princes » de l'epòca carolingiana foguèt la Via regia escricha per Emaragd de Saint-Mihiel vèrs 813, e que lo destinatari seriá Loís lo Pitós, alara qu’èra pas encara emperaire. Lo tèxte d’Esmaragde ten una fòrça valor morala que l'autor liga estrechament al domèni politic e a la persona del roi. D’entre d'autres escrichs d’aqueste tipe, la Ciropedia de Xenofont foguèt imitada a l’Edat Mejana coma modèl del genre Miralh dels princes. Cal tanben citar De regis persona et regio ministerio d'Incmar de Rems, redigit en 873, que ten un vejaire de la fonccion dels evèsques qu’es plan destriada de l'autoritat reiala. Un obratge màger dins la linhada dels Miralhs dels princes es De institutione regia que Jonas d'Orleans vèrs 831 per Pepin d'Aquitània, un dels filh de Loís lo Pietós. De institutione regia fonda la reialtat sus de vertuts moralas necessàrias per la recerca de l’esalut de l'alma e de l'amor de Dieu. Din aqueste agach, los Miralhs dels princes tòcan tanben los rapòrts dels poders, lp poder temporal e lo poder sacerdotal, e lor posicion a vejaire de Dieu.
Articles connèxes
modificar- Roman d'Alexandre
Nòtas e referencias
modificar- ↑ Miroirs de prince de l’empire romain au IVe siecle, Dominic O'Meara 2006 ed cerf
- ↑ Denise Aigle, « La conception du pouvoir dans l'islam.
- ↑ Gustav Richter, « Studen zur Geschichte der alteren arabischen Fürstenspiegel », Peipzig, 1932.
- ↑ Dimitri Gutas, « Classical Arabic Wisdom Literature : Nature and Scope », Journal of the American Oriental Society, vol. 101, 1981, p.49-86.
- ↑ Denise Aigle, « La conception du pouvoir dans l'islam.
- ↑ https://attahawi.files.wordpress.com/2011/04/nasihat-al-muluk-by-imam-al-ghazali.pdf.
- ↑ http://www.unesco.org/new/fr/communication-and-information/flagship-project-activities/memory-of-the-world/memory-of-the-world-nominations-2011/full-list-of-current-nominations/current-nominations-t-to-z/taj-al-salatin-the-crown-of-kings/
- ↑ Zaini-Lajoubert Monique.