Koinè

En lingüistica, una koinè designa una varietat idiomatica que se desvelopa en una lenga mutualament intelligibla amb sos dialèctes. Lo tèrme koinè proven del grèc ancian κοινή que designava d'en primièr la «koïnê dialektos» una lenga veïculara de basa atica qu'èra parlat en Mediterranèa al sègle iv aC.

Per metonomia

Lo tèrme koinè designa una lenga servissent de lingua franca entre divèrsas lengas, quand s'agís vertadièrament d'una lenga acabada podent aver una literatura pròpria e non d'un saber constituit per sola tòca utilitària (coma per exemple lo francés dins lo mond diplomatic fins al sègle xx, o l'anglés dins lo mond dels afars a l'ora d'ara).

L'occitan: una koinè?

Pendent l'epòca medievala l'occitan literari èra una koinè, que seviguèt pels trobadors catalans e tanben franceses, italians e provençals per a compausar sos poèmes. Aquela varietat d'occitan, non èra l'occitan que se parlava pel pòble, mas una varietat bastida utilizada per la poèsia.

L'occitan a l'ora d'ara seriá encara dins un estat de koineizacion seguissent las tres estapas de Mesthrie: mèscla e nivelament dels dialèctes e simplificacion.