L''''Alcoran''' (en [[arabi]] : القرآن ; ''al Qur'ān'', « lectura ») es lo libre [[sacrat]] de l'[[islam]]. Sa tradicion lo presenta coma la primièra òbra redigida en lenga arabiaràbia clara<ref>o lenga arabiaràbia « pura » (''lisân `arabî mubîn'') ; soratas 16, 103 et 26, 195</ref>, afirmacion al principi de la nocion d'« inimitabilitat » de l'Alcoran<ref>pasmens l'escritura aràbia se seriá desvolopada dempuèi lo començament del sègle VII dins lo nòrd d'[[Arabia]] e de tèxtes amb caractèr religiós circulavan ja en [[Siria]] dins lo [[Hedjaz]] ; cf. {{fr}}Geneviève Gobillot, Dictionnaire du Coran, chap. Arabe, langue et peuple ed. Robert Laffont, 2007</ref>.
L'Alcoran regropa las paraulas de Dieu que serián estadas reveladas al [[profèta]] e messatgièr de l'islam [[Maomet]] (en arabi, ''Muḥammad'') per l'[[Gabrièl|arcangèlarcàngel Gabrièl]]. Aquela revelacion s'espandís sus un periòde de vint-e-tres ans. L'Alcoran es de còps qu'i a nomenat simplament ''al-kitâb'' ({{cita|lo libre}}) o ''adh-dhikr'' ({{cita|lo recòrd}}). Los adits profetics e l'Alcoran constituisson ambedoas partidas de la revelacion a Maomet. Los musulmans lo considèran coma una manifestacion d'un atribut divin, lo ''kalam'', que representa la capacitat d'Allà (lo nom de Dieu en arabi) a transmetre als seus profètas qualques informacions relativas al ben e al mal, a la [[vida]] e a la [[mòrt]], al [[paradís]] e a l'[[infèrn]], e tanben las leis fixant los limits entre çò licit e çò illicit. En aquel biais, es, pels musulmans, l'expression non creada d'aquel atribut d'[[Allà]] adreiçat a l'intencion de tota l'[[umanitat]], es a dire detentor d'una vocacion universala, del meteis biais que [[Jèsus]] es considerat coma lo Lògos (lo Vèrbe, la Paraula de Dieu) dins los Evangèlis.
