Gramatica occitana segon los parlars lengadocians : Diferéncia entre lei versions

Aquela gramatica pareguèt çò primièr en tròces dins la [[Revista Òc|Òc]]. En [[1935]] la [[Generalitat de Catalunya]], pel biais de l'[[oficina de Relacions Meridionals]], l'estampèt, mas la [[Guèrra Civila|Guèrra d'Espanha]] geinèt sa difusion.

Calguèt esperar [[1976]] que se sortiguèsse una edicion novèla e revisada deguda a Ramon Chatbèrt, editada pel Centre d'EstudosEstudis Occitans de l'Universitat Pau Valèri de Montpelhièr. En [[2000]] l'[[Institut d'Estudis Occitans]] e l'[[Institut d'Estudis Catalans]] la tornèron estampar.

Mas se l'òbra es ara en partida contestada, es a l'origina de la difusion de la [[grafia classica]] e de la [[nòrma classica]], amb las adaptacions de [[Pèire Bec]] pel [[gascon]] o de [[Robèrt Lafont]] pel [[provençau|provençal]]. Tanben es la font de las principalas temptativas d'estandarizacionestandardizacion del lengadocian, que sián las de Jacme Taupiac, de Rogièr Teulat o de Patric Sauzet.