Renat Nelli : Diferéncia entre lei versions
Contengut suprimit Contengut apondut
Cap resum de modificació |
Apondon contengut |
||
Linha 1 :
'''Renat Nelli''' (en [[francés]] ''René Nelli''), doctor en letras, ensenhant a l'Universitat de Tolosa, poèta, ensagista, ermetista, Renat Nelli es conegut sustot per sos trabalhs sus la cultura occitana e sul catarisme. Nasquèt a [[Carcassona]] lo [[20 de febrièr]] de [[1906]] ; mòriguèt l'[[11 de març]] de [[1982]]. Foguèt un dels escrivans [[occitan]]s mai importants del [[sègle XX]], especialista de l'[[Edat Mejana]] occitana, de sa metafisica, de sa poetica e de l’amor cortés ([[Fin amor]]).
'''Renat Nelli''' (en [[francés]] ''René Nelli'') (nascut a [[Carcassona]] en [[1906]] – mòrt en [[1982]]) foguèt un dels escrivans [[occitan]]s mai importants del [[sègle XX]]. Del temps del [[Regim de Vichèi]] participèt a la Resisténcia e en 1945 foguèt un dels fondaires de l'[[Institut d'Estudis Occitans]]. Participèt amb Joë Bousquet a la redaccion del numèro especial dels "Cahiers du Sud", consacrat a ''Le génie d'oc et l'homme méditerranéen'' (1943), ont se pòdon trobar las tres direccions essencialas de son òbra: l'edicion e la traduccion dels poètas occitans medievals, de poèmas personals —pròches de [[Paul Valéry]]— e una tasca critica (Fragment d'une métaphysique d'oc). Sos recuèlhs portics son faches d'una escritura densa teissuda dins una tematica sensuala, recuperan la tradicion mistica e eroticopoetica dels catars e dels trobadors. Mai tard s'avodèt a la pròsa e al teatre.▼
Del temps del [[Regim de Vichèi]] participèt a la Resisténcia e en 1945 foguèt un dels fondaires de l'[[Institut d'Estudis Occitans]].
Renat Nelli aimava dire qu'èra descendent d'una familha d'esculptors florentins installats dins [[Aude]] al [[sègle XVI]]. En fach, son grand paire, Isidore Nelli esculptor e arquitècte vengut de la region de [[Carrare]], aviá participat a la construccion del Palais de Justícia de Carcassona, puèi fa bastir en 1889 l'ostal al 24 de la carrièra del Palais. Lo paire de Renéat Nelli, Leon, arquitècte tanben, erudit, possedissiá una colleccion de manuscriches e una bibliotèca importanta, venduda al Conselh general d'Aude en [[1926]].
▲
Dirigiguèt la revista d'etnologia meridionala Folklore e joguèt un ròtle important a prepaus de la coneissença de la cultura occitana, notadament en cofondent amb Jean Cassou en 1945, a Tolosa, l' [[Institut d'estudis occitans]], transformacion de la [[Societat d'estudis occitans]] a l'eissida de la [[Segonda Guèrra mondiala]].
Consacrèt d'obratges nombroses al catarisme. Tanben fondèt lo [[Centre nacional d'estudis catars]] vengut pus tard [[Centre d'estudis catars]] que uèi pòrta son nom.
Coma [[Fernand Niel]], e mai d'un autre, faguèt sos primièrs pas dans l'estudi del catarisme en frequentant [[Déodat Roché]].
Son ostal situat dins lo quartièr del Palais a [[Carcassona]], legat al Conselh general d'[[Aude]] per sa veusa Suzanne Ramon, defuntada lo [[24 d'agost]] de [[2007]], deu venir lo musèu Renat Nelli, musèu del [[catarisme]], per presentar l'ensemble de son òbra.
== Òbras ==
Linha 7 ⟶ 17:
* ''Beatrís de Planissòlas'' (1972) (teatre)
* ''Per una nuèit d'estieu'' (1976)
* ''Le Languedoc et le Comté de Foix, le Roussillon'' Gallimard, 1958
* ''Dictionnaire des hérésies et des mouvements hétérodoxes ou indépendants apparus dans le midi de la France depuis l'établissement du christianisme'' Privat 1968
* ''L'érotique des troubadours'' Toulouse, Privat 1963
* ''Le Roman de Flamenca, un art d'aimer occitanien au XIIIe siècle'' Toulouse, Institut d'études occitanes, 1966.
* ''La vie quotidienne des Cathares du Languedoc au XIIIe siècle'' Paris, Hachette, 1969, 299p.
* ''Les Cathares, Marabout université'' 1972
* ''Des Cathares du Languedoc au XIIIe siècle'' Hachette 1969
* ''La philosophie du catharisme'' Paris, Payot, 1975.
* ''Le Phénomène cathare - perspectives philosophiques et morales'' Privat 1988
* ''Écritures cathares'' Éd. du Rocher, 1994
* ''Les Grands arcanes de l'hermétisme occidental'' Éd. du Rocher, 1991
== Ligams extèrnes ==
|