Adieu-siatz Joan Loís. Dins ''Periguers'', s'agís ben d'una sequéncia ''g + ue'', exactament coma dins ''orguelh''. Lei formas medievalas primitivas èran ''PeiregòrcPeiregòrs'' e ''orgòlh'', puèi la vocala ''ò'' a evolucionat vèrs ''ue'' ai sègles XII-XIII. Lo tractament es absoludament similar dins lei dos mots. La prononciacion [peri'gœː] l'ai pas inventada, es la qu'utilizan totei leis occitanofòns qu'ai rescontrats e que venon d'aquela region. Dins la prononciacion [peri'gů] que mençonasmençonatz, supausi que çò que nòtasnòtatz [ů] es una variacion de [œː]. Una autras causa: lo trèma en occitan a la foncion de desfaire un diftong (''aï'' còntra ''ai'', ''eü'' còntra ''eu''...) o d'indicar que lei grops ''gu, qu'' se pronóncian amb una ''u'' qu'es pas muda après ''g, q'' (''lingüistica, aqüatic''). Dins ''Periguers, orguelh'', avèm pas la sequéncia ''gü + e'', avèm ben ''g + ue''. Alibèrt escriu ''orguèlh'' en lengadocian e Gonfroy escriu ''orguelh'' en lemosin; doncas es logic d'escriure tanben ''Periguers''. Es l'aplicacion de la nòrma classica. Coralament.--[[Utilizaire:Aubadaurada|Aubadaurada]] 18 de març de 2007 a 19:37 (UTC)
