Ducat d'Aquitània : Diferéncia entre lei versions

Amb los merovingians venguèt un ducat. Desideric, duc vèrs en [[574]], foguèt leial a [[Chilperic I|Chilperic]] de [[Neustria]], e en [[584]], a la mòrt del rei, sostenguèt [[Gondobald]], filh pretendut de [[Clotari I]] (ex rei de [[Soissons]]) que s'èra refugiat a la còrtcort de [[Empèri Bizantin|Bizanci]] e èra tornat a reclamar sos drechs, e qu'obtenguèt tanben aquel de fòrça mai nòbles cona Gontran Boson, supausat duc d'[[Auvernhe]]; Gondobald foguèt proclamat rei a Aquitània dins la vila de [[Briva]], mas perdèt a [[Lion]], la rebellion acabèt e fòrça dels nobles revoltats foguèron executats (Gontran Boson fugiguèt); Desideric foguèt perdonat per [[Fredegunda]] mas l'an seguent volèt agrandir sos domènisdomenis cap a la [[Septimània]] visigota, que s'èra revoltat, e moriguèt dins un combat a [[Carcassona]] en [[587]].

Aquitània foguèt erigida en reialme per Carlesmanhe per son filh Loís lo Piós en [[781]]. L'administracion reiala venguèt a Loís mas lo reialme èra partida del districte militar de [[Tolosa]], e los comtes de Tolosa èran los ducs d'Aquitània coma de [[Septimània]], separada en [[816]]. Los successius comtes de Tolosa, legitimistas, èran ducs d'Aquitània fins a que en [[835]] foguèt adjudicada a [[Bernat de Septimània]]. A sa casuda en [[844]] son filh se mantenguèt comte de Tolosa (e duc) per desir del rei d'Aquitània Pepin II. La [[Revòlta de Bernat de Septimània|revòlta d'Aquitània]] (que amb Pepin I e Pepin II culminèt en [[849]] quand lo magnat Fredòl donèt lo comtat de Tolosa e ne foguèt nomenat comte e ''de facto'' duc d'Aquitània. En [[852]] Rainòlf I filh de [[Gerard d'Auvèrnhe]] e cosin de [[Bernat de Gotia]] recebèt l'investitura fins a que en [[866]] foguèt donat a [[Bernat Plantapilosa]] dins l'encastre de la reorganizacion dels onors del periòde nomenat dels tres Bernats. A la mòrt de Plantapilosa en [[886]], son filh Guilhèm lo Piós d'Alvernia e lo comte de Peitau, Rainòlf II (filh de Rainòlf I), disputèt lo títol. En primèr s'afirmèt a la mòrt del segond en [[918]], mas amb l'extincion de la linhada amb [[Acfred I d'Aquitània|Acfred]] en [[928]], Ebles Manser, comte de [[Comtat de Bordèus|Bordèus]] e [[Comtat de Poitou|Peitau]], filh de Rainòlf II foguèt consolidat coma a duc. En [[934]] lo comte de Tolosa capitèt al títol ducal, mas a sa mòrt en [[950]], son successor Guilhèm Talhafèrre ja gairebégaireben l'aviá abandonada e en [[979]] demorèt dins las mans de Guilhèm Braç de fèrre comte de Peitau, de la linha de Ebles Manser. A la mòrt del darrièr duc ze comte d'aquela linhada, Guilhèm XII d'Aquitània, en [[1137]], sa filha Leonor se maridèt amb lo rei Loís VI de França, mas en [[1152]] lo matrimòni foguèt anullat i se maridèt alara amb son rival [[Enric II d'Anglatèrra]]. Los reis d'Anglatèrra venguèron ducs d'Aquitània, que mai tard se nomenaranomenariá [[Guiana]], fins a que en [[1449]] s'acabèt la conquèsta francesa confirmada per la fin de la guèrraGuèrra de centCent ansAns el [[1453]]. En [[1472]] lo rei de França tornèt crear lo ducat d'Aquitania (o Guiana) peeper son fraire duc de BerriBerric, mas a sa mòrt, en [[1484]] tornèt a la corona.