Eble II de Ventadorn

Eble II de Ventadorn (1086-1155) es un poèta d'una importància majora per la lirica occitana. Foguèt lo cap de la primièra escòla de poësia trobadoresca. Son escòla, tanben coneguda jol nom de "tròba" o "escòla N'Eblon" es particularament importanta, vist que foguèt la que creèt lo movement dels trobadors.

Lo primièr trobador

Vescomte de Ventadorn, Eble II èra tanben ligat amb Guilhem IX, comte de Peitieus. Ambdós aguèron de relacions d'amistat e literàrias qu'explican en partida la vocacion de Guilhèm IX de Peitieus. Eble II foguèt tanben lo mèstre del grand Bernat de Ventadorn. Per aquestas rasons, Eble II pòt èsser considerat, a bon drech anar, coma lo primièr trobador.

Son amistat èra granda amb Guilhèm IX. De nombrosas anecdòtas son conegudas gràcias a Jaufre del Bruèlh e a sas cronicas.

Las òbras perdudas

A l'ora d'ara, totas sas poësias son perdudas. Son estil es ça que la conegut gràcias a d'autras sorgas. Atal es sauput qu'aimava las cançons gaias, "usque ad senectam alacritatis carmina dilexit" (entrò la vielhesa aimèt las gaias chançons). Aquò pròba tanben que la lirica èra probablament presenta en Occitània al sègle XI, abans Guilhèm IX, e probablament abans Eble II tanben.

Nòtas e referéncias

Sorgas:

Carl Appel, Bernart von Ventadorn, Halle, 1915.

A. Jeanroy, La Poésie lyrique des troubadours, Toulouse, 1934.