Catedrala de Sant Jaume de Bilbao
La Catedrala de Sant Jaume es la glèisa pus anciana de Bilbao, mencionada dins la carta autrejada a la vila per Diego López de Haro en 1300. Son patronatge es associat a l'itinerari costièr del Camin de Sant Jaume.
La glèisa gotica actuala es bastida sus un ancian ermitatge. Lo temple a tres naus escalonadas. La nau centrala, pus nauta, a de triforium e de clerestorium; es cobèrta per de vòltas d'arestas; en defòra, d'arcs botants e de contrafòrts ajudan a partejar las pressions. Al començament del sègle XVI se bastiguèt la sacristia e las clastras, que s'i accedissiá dempuèi lo temple o la carrièra en travèrs de la «Pòrta de l'Àngel». Sa decoracion tardogotica culmina dins una romieva fasent allusion a los pelegrins. Lo portic foguèt bastit a la fin del sègle XVI; sa tòca èra d'abrigar lo mercat e de fortificar la glèisa dins aquel costat ont la fondamenta èra pas fòrça solid; uèi, s'i pòt veire los pilars inclinats per la pression del bastiment. La catedrala a conegut mantuna modificacion; sa façada originala gotica foguèt remplaçada en 1650 per un arc de trionf dessenhat per Martín Ibáñez de Zalbidea e, un còp de mai, en 1883-1891 remplaçada per l'òbra neogotica actuala, dessenhada per Severino de Achúcarro. En 1785 Luis Paret dessenhèt la font neoclassica de la placeta.