Rococo
Lo rococò (/rokoko/, tanben CA: /ˌro'koko/), mens comunament Rococò o Barròc Superior, es un estil excepcionalament ornamental e teatral d'arquitectura, art e decoracion que combina asimetria, corbas de rotlament, daurada, colors blancas e pastellas, motlatge escultat, e frescas trompe-l'œil per crear suspresa e l'illusion del movement e drama. Loís XV. Acuèlh favorable de part e d'autra de la Rococò de França Es sovent descrich coma l'expression finala del movement Barròc[1].
L'estil Rococò comencèt en França dins los ans 1730 coma una reaccion contra l'estil mai formal e geometric de Loís XIV. Èra conegut coma "estil Rocaille", o "estil Rochaille"[2]. Lèu s'espandiguèt dins d'autras partidas d'Euròpa, subretot lo nòrd d'Itàlia, Àustria, sud d'Alemanha, Euròpa Centrala e Russia. Tanben arribèt a influenciar las autras arts, subretot l'escultura, lo mobilièr, l'argentari, lo veire, la pintura, la musica, e lo teatre.
Quitament s'es a l'origina un estil laïc utilizat subretot pels interiors de las demoranças privadas, lo Rococo aviá un aspècte esperital que menèt a son usatge espandit dins los interiors de la glèisa, subretot en Euròpa Centrala, Portugal, e America del Sud.