Francisco de Zurbarán
Francisco de Zurbarán (Fuente de Cantos, Badajòz, 7 de novembre de 1598 - Madrid, 27 d'agost de 1664) foguèt un pintor espanhòl del periòde sonat sègle d'aur. Zurbarán, qu'èra amic de Velázquez, se faguèt conéisser dins lo domeni de la pintura religiosa, que s'i exprimiguèt amb una granda força visuala e un misticisme prigond. Foguèt un artista emblematic de la Contrareforma. Son estil, influenciat inicialament per las òbras de Caravaggio, evolucionèt per se sarrar dels mèstres manieristas italians. Sas representacions s'alunhavan del realisme de Velázquez e sas composicions son caracterizadas pel modelatge obtengut gràcias al clarescur de tons mai acids. Foguèt un dels pintors mai impòrtants del barròc. Son filh, Juan de Zurbarán, tanben trabalhèt coma pintor.
Biografia modificar
Francisco de Zurbarán nasquèt en 1598 a Fuente de Cantos dins una familha de comerciants amonedats. Se pensa que comencèt a pénher a l'escòla de Juan de Roelas, dins sa vila de naissença, e que dintrèt puèi, en 1614, dins lo talhièr del pintor Pedro Díaz de Villanueva, a Sevilha, ont Alonso Cano lo coneguèt en 1616. Probablament tanben aguèt de relacions amb Francisco Pacheco e sos escolans, a mai de recebre d'influéncias de Juan Sánchez Cotán coma se pòt veire dins la Naturaleza muerta que Zurbarán penhèt a l'entorn de 1633.
Son aprendissatge s'acabèt en 1617, qu'en aquel an Zurbarán se maridèt amb María Páez. Lo sol tablèu de la debuta de sa carrièra que se conega actualament es una Immaculada, facha en 1616.
En 1617 lo pintor s'installèt a Llerena, Extremadura, ont i nasquèron sos tres enfants: María, Juan, que vendriá pintor coma lo paire, e Isabel Paula.
Aprèp la mòrt de sa molhèr, se tornèt maridar en 1625 amb Beatriz de Morales, una veusa qu'aviá una bona situacion economica, a mai foguèsse dètz ans mai vièlha qu'el. En 1622 Zurbarán èra vengut ja un pintor famós, çò que faguèt que li demandèssen de pénher un retaule per una glèisa de sa vila d'origina.
En 1626 signèt davant un notari, un contracte novèl amb la comunitat dels predicadors de l'òrdre dominican de San Pablo el Real, a Sevilha que li èra demandat doncas de pénher 21 tablèus en uèch meses. Foguèt durant aquel periòde, en 1627, que penhèt son tablèu mai famós, lo Crist sus la crotz, una òbra que foguèt tant admirada per sos contemporanèus que lo Conselh Municipal de Sevilha li prepausèt oficialamente, en 1629, que s'installèsse dins la vila.