Wikipèdia

Xenofont

A mens de precision contrària, las datas d'aquesta pagina son sosentendudas « abans Jèsus Crist ».

Xenofont (en grèc ancian Ξενοφῶν) es un filosòf e cap militar de la Grècia antica nascut a Erquia près d'Atenas vèrs 430[1],[N 1] e mòrt vèrs 355. En mai de l’Anabasi e la Ciropedia, escriguèt una seguida a l’Istòria de la guèrra del Peloponès de Tucidides titulada Las Ellenicas.

Xenofont - Ξενοφῶν
file:Xenophon.jpg
Xenofont vèrs -380
Naissençavèrs -430, dèma d'Erquia (Atica)
Decèsvèrs -354,
Occupacionfilosofia politica, tractats e manuals tecnics e practics
Genredialòg socratic

Quitament s’es ciutadan d'Atenas, Xenofont es pasmens l'amic d’Esparta. Aristocrata, partisan de l'oligarquia, e pròche del rei Agesilas II, combat entre autre en Pèrsia al servici d’Esparta[2].

Xenofont, sens lo saber, fa la dralha a las futuras conquistas d’Alexandre lo Grand: dins l’Anabasi, en mai d’una descripcion detalhada de son trajècte en Asia, mòstra qu'un còrs expedicionari de soldats grècs pòt passar l’Empèri pèrsa invencut. La campanha d'Agesilas en Asia Menora confirma encara la fragilitat de l'Empèri Pèrsa.

Biografia modificar

 
Xenofont a 20 ans d’edat e Socrates a 60, per Rafèl.

430/401. Atenas modificar

Originari de dèma d’Erquia en Atica[3], Xenofont es lo filh de Grillos[1].

Sa data de naissença es discutida: coma èra jovent al començament de l’Anabasi, la data aproximativa de 430 es avançada; unes autors donan de datas mai precisas. E. Delebecque prepausa la data de 426, correspondent a l’edat minima per participar a l'expedicion ateniana a Lesbos en 406 [4]; o 428/427 segon l’istoriana Claude Mossé[5].

Nascutd dins una rica familha aristocratica, frequente los sofistas, coma Prodicos a Tèbas. Discípol de Socrates[1], fa de son mèstre lo retrach d’un òme mai concernit per la morala e la logica que per la metafisica, coma se pòt veire dins l’Apologia de Socrates, los Memorables e lo Banquet[6].

404/401. Encontre amb Socrates modificar

Ven l’escolan de Socrates[1]. Banhat d'idèas oligarquicas, es ostil a la restauracion de la democracia après la tirania dels Trenta; al sen dels Socratics, s'entend ni amb Aristip ni amb Platon, a qui repròcha de desformar las idèas de Socrates per la superposicion de las lors idèas[7]. Segon Fotios, Xenofont es tanben l'escola d’Isocrata[8].

Segon Estrabon, puèi Diogènes Laèrci, Xenofont auriá combatut a la batalha de Delion, ont Socrates li auriá salvat la vida alara qu'èra caigut de son caval, causa impossibla al vejaire de la data de naissan!a de Xenofont (430 o 426) e de la data de la batalha de Delion (424). L'episòdi apocrif es pas qu'une variacion del salvament d'Alcibiades per Socrates a la batalha de Potidèa.

Auditor de Socrates, pren son ensenhament en nòtas. Se, segon los escrichs de Diogèn Laèrci, los primièrs rèstes de l’estenografia vendriá de 430, los istorians considèran Xenofont coma un dels contributors davancièr d’aqueste invencion: al sègle IV, escriu sas pensadas sus Socrates en utilizant un sistèma d’escritura rapida en grèc.

401/399. Mercenari e estratèg modificar

Cridat a la cort per son amic l’estratèg Proxèn de Tèbas, jonh en observator l’expedicion de Cir lo Jove contra son fraire Artaxerxès II (400). Se’n va un an abans la mòrt de Socrates[9]. La batalha de Conaxa, en 401, es perduda a causa de la mòrt de Cir quitament se los Grècs aguèsson desfach los Barbars e aguèsson perdut pas un òme,

La retirada dels Detz Mila modificar

 
Bust d'un strategos cofat d'un casco corintian, vèrs 400.
 
Los Detz Mila que la rèire garda èra comandada per Xenofont apercebon la mar: Thalassa ! Thalassa !

Clearc dirigís alara la retirada dels Detz Mila cap al nòrd. De contactes son nosats amb lo satrapa Tissaferna, mas l’esparciata Clearc e gaireben totes los autres caps cason dins una trapèla. Clearc es ecapitat amb fòrça oficièrs de son estat major, coma Proxèn de Tèbas, amic de longas de Xenofont. Aqueste es elegit estratèg comandant de la rèire garda dels mercenaris grècs, que dirigís lo general esparciata Quirisofos, successor de Clearc.

La retirada dels mercenaris demorèt dins l’istòria jol títol de retirada dels « Detz Mila »: los Grècs de la retirada son 13 600 a partir e 8 000 a l'arribar a Bizanci. Xenofont descriu dins son obratge l’Anabasi las multiplas peripecias d'un trajècte long e dificil, a causa de la geografia e del climat e tanbe de l'oposicion dels multiples pòbles dels monts. Paréis plan preocupat del sòrt de sos soldats, que los malastres contunhan, un còp que davalèron dels monts: amb las ciutats grègas, amb la flota esparciata e amb los diferents pòbles de la broa. Transmet lo comandament dels rèstes de l'armada a l’esparciata Timbron per una campanha contra los esatrapas pèrsas en Asia Menora.

399/394. Atenas e Esparta modificar

A son retorn a Atenas, es mal aculhit que s’èra plaçat al servici d’Esparta. Alara s’en va per Esparta, ont es incorporat a las tropas del rei Agesilas II que combaton en Pèrsa. Es alara fòrabendit d’Atenas e sos bens li son levats.

394/374. Exili a Escillont, dins lo Peloponès modificar

En 394, se bat contra los Atenians a Coronèa; Atenas lo fòrabendit per la traïson e sas idèas politicas en favor d’Esparta[10]. Esposa Filesia, aguèron dos filhs, Grillos e Diodòr, chafrat « los Dioscurs ». A la demanda del rei Agesilas II, fa venir sos filhs a Esparte par i èsser elevat al biais esparciata[11]. Après aver vecut a la cort del rei, daissa Agesilas, e s’establís a Escillont, en Elídia, sus la còsta oèst del Peloponès, territòri pròche d'Olimpia, site dels Jòcs Olimpics. Segon Demetrios de Magnèsia, es rejonh per sa femna e sos dos filhs[12]. Passa mai de 20 ans a Escillont. En 362, autoriza sos dos filhs a combatre dins la cavalaria ateniana als costats dels Esparciatas: Grillos morís al combat dins la batalha de Mantinèa.

374/355. Corint modificar

Sus son domèni, Redigís sos obratges, coma l’Anabasi e entre autres va a la caça. Torna a Atenas en 365[13] quand una guèrra entre Esparta e los Eleans l’obliga a daissar Escillont ; se refugia a Elis, puèi a Corint. Lo gramatician Demetrios de Magnèsi lo dich mòrt a Corint; Lucian d’Esamosata dins sos Exemples de longevitat escriu que visquèt 90 ans[1]. Atenas, alliada d’Esparta, lèva la senténcia de bandimement en 367; Istros, istorian grèc del sègle III[14], dich qu'aviá estat exiliat per òrdre d'Eubulos e rampelat per son avís[15],[16]. Dion de Prusa, dins lo Discors VIII, conta que Xenofont èra ja exiliat per sa participacion a la campanha de Cir quand Diogèn de Sinope arriba a Atenas[17]. Mas, es inexacte. Morís en 355[1] o pauc après[18].

Tèmas modificar

Se pòt destriar per Xenofont quatre tèmas recurrents:

L'art del comandament e lo lideratge modificar

Xenofont tracta del tèma de l'art del comandament — l'art de se far obesir amb plaser — dins al mens cinc de sos obratges:

  • La Ciropedia
  • L'Anabasi
  • L'Iparc
  • L'Economic
  • Los Memorables

La Ciropedia modificar

Xenofont escriu, dins sa Ciropedia una de las tot primièras reflexions sul lideratge, una educacion ideala segon los precèptes de son mèstre Socrates. Segon Peter Drucker, s’escriguèt pas res de melhor sus la question dempuèi[19].

L’Anabasi modificar

Elegit estratèg, es el que fa lo succès de la retirada dels Detz mila. Sos nombroses discors a las tropas. Lo sonh que pren de sos òmes. Sas negociacions amb los adversaris.

L’Iparc modificar

Dins l’Iparc, de conselhs a un comandant de cavaleria. Cap. VI. Mejans de s'assegurar lo respècte e l'obesidença dels òmes.

L’Economic modificar

Lo ròtle màger de las femnas dins la familha. Cap. XIII. Los caps de cultura, los formar, los comandar. Cap.XXI. Los caps dels remaires

Los Memorables modificar

Dialòg de Socrates amb Nicomaquides.

La gestion de las causas e de las personas modificar

Xenofont nos ofrís dins sos Memorables, son Economic e son Revenguts, « una de las tot primièras reflexions sul concèpte de gestion publica e privada »[20].

Los cavals modificar

Dos manuals:

  • L'Equitacion
  • L'Iparc o Lo comandant de cavaleria

Òbras modificar

Fonts modificar

  • Diogèn Laèrci, Vidas, doctrinas e senténcias dels filosòfs illustres: Xenofont.

Òbras de Xenofont modificar

Xenofont escriguèt un quinzanat d'obratges:

  • Quatre istorics
  • Quatre filosofics o morals
  • Quatre didactics
  • Tres politics

Istorics modificar

  • Ellenicas, recit de l'istòria grèga entre 411 e 362.
  • Agesilas, biografia apologetica del rei d’Esparta Agesilas II.
  • Anabasi (Ἀνάϐασις / Anabasis), recit de l’expedicion de Cir lo Jove e de la retirzada dels Detz Mila.

Filosofics modificar

  • Memorables (Ἀπομνημονευμάτων / Apomnêmoneumatôn): recits sus la vida de Socrates ont Xenofont se vòl lo pòrta paraula de son ancian mèstre[21]
  • Apologia de Socrates (Ἀπολογία Σωκράτους / Apologia Sôkratous), sus la mòrt de Socrates.
  • Lo Banquet, seria de discors portant sus la natura e las qualitats de l’amor.
  • Ieron. De la tirania. Ieron, Tiran de Siracusa, fondator d'Etna.

Didactics modificar

  • Economic (Οἰκονομικός / Oikonomikos), sus l'administracion d'una proprietat agricòla.
 
Representacion de cavalièr a Pazyryk, env. 400. Se distinguís une museròla sus l’ arnacament del caval, coma lo conselhava ja Xenofont.
  • L'Iparc, cort tractat destinat a un jove iparc, oficièr comandant una iparquia d'unes 500 cavalièrs.

Filosofia politica modificar

  • Constitucion dels Lacedemonians (Λακεδαιμονίων Πολιτεία / Lakedaimoniôn Politeia), apologia d’Esparta.
  • Dels revenguts, libre de reformas economicas preconizadas per la ciutat d'Atenas, fondadas sus la benvolença e la patz.

Pseudo Xenofont modificar

  • Longtemps s’atribuiguèt La Republica dels Atenians a Xenofont. Mas sembla que siá pas l'autor d’aquest pamflet escrich vèrs 430. Los istorians parlan de « Pseudo Xenofont », evitant atal de venir categorics sus aquesta paternitat contestada[23]. L'autor desconegut d’aqueste tracat es a vegada nomenat « Vièlh Oligarc » en rason de son avís manifèst antidemocrata en favor dels regimes oligarquica[24].
    • La Constitucion d'Atenas attribuida a Xenofont.

Annèxes modificar

Bibliografia modificar

  • Émile Chambry, Émeline Marquis, Alain Billault et Dominique Goust (trad. Émile Chambry), Lucien de Samosate : Œuvres complètes, Éditions Robert Laffont, coll. « Bouquins », 2015, 1248 p. (ISBN 9782221109021), « Exemples de longévité ». 
  • Pierre Gouirand, Aristippe de Cyrène : le chien royal : une morale du plaisir et de la liberté, Paris, Maisonneuve et Larose, 2005, 478 p. (ISBN 978-2-7068-1849-3, LCCN 2005475232).

Bibliografia sus Xenofont modificar

Annadas 1850
  • Eugène Talbot, Introduction aux Œuvres complètes de Xénophon et leur traduction, p. i…cxvii , 1850.
  • Alfred Croiset, Xénophon, 1878.
Annadas 1950
  • Édouard Delebecque, Essai sur la vie de Xénophon, Belles Lettres, Paris, 1957.
  • J. Luccioni, Les idées politiques et sociales de Xénophon, Publications de la Sorbonne, Paris, 1957.
Annadas 1960
  • (de) H. R. Breitenbach, q.v., Realencyclopädie der classischen Altertumswissenschaft, 9A2, 1967, col. 1569-2052.
Annadas 1980
  • (en) John Adair, « Leadership Through Knowledge », dans : Great Leaders, The Talbot Adair Press, 1989, pp.  13-28.
Annadas 1990
  • Claude Mossé, Dictionnaire de la civilisation grecque, Bruxelles, Éditions Complexe, 1992, 527 p. (ISBN 2870274416)
  • Leo Strauss, Le discours socratique de Xénophon, Combas, L'Eclat, 1992.
  • Leo Strauss, De la Tyrannie. Gallimard, 1998. Cet ouvrage comporte une étude de Leo Strauss sur le Hiéron de Xénophon, en réponse à Tyrannie et sagesse d'Alexandre Kojève.
Annadas 2000
  • (en) J. K. Anderson, Xenophon, London Classical Press, Londres, 2001.
  • Vincent Azoulay, Xénophon et les grâces du pouvoir, De la charis au charisme, Publications de la Sorbonne, Paris, 2004.
  • Louis-André Dorion (dir.) et Aldo Brancacci, Figures de Socrate, Presses universitaires du Septentrion, 2001, 223 p. (ISBN 2859397116)
  • Xénophon et Socrate — Actes du colloque d'Aix-en-Provence (6-9 novembre 2003), sous la direction de Michel Narcy et Alonso Tordesillas, suivis de Les écrits socratiques de Xénophon et du Supplément bibliographique (1984-2008), par Louis-André Dorion, Paris, Vrin, 2008. ISBN 978-2-7116-1987-0Error d'escript : lo modul « check isxn » existís pas..
  • Charlotte Murgier, « Comptes rendus : Xénophon et Socrate, Michel Narcy & Alonso Tordesillas (dir.), Actes du colloque d’Aix-en-Provence (6-9 novembre 2003). Suivi de Les Écrits socratiques de Xénophon. Supplément bibliographique (1984-2008) par Louis-André Dorion, Paris, Vrin, « Bibliothèque d’histoire de la philosophie », 2008, 320 p. », Les Études philosophiques, Presses universitaires de France, vol. 4, no 95,‎ 2010, p. 605 et suiv. (DOI 10.3917/leph.104.0605, lire en ligne)
  • « Xénophon », Cahiers des études anciennes, XLV, 2008 [lire en ligne]
  • « Xénophon et Sparte », Anabase, no 8,‎ 2008 (lire en ligne)
  • Xénophon, Encyclopédie Larousse en ligne[25]
  • Marein, M.-F., L’agriculture dans la Grèce du IVe siècle : le témoignage de Xénophon, Paris, Lharmattan, 2009
Annadas 2010
  •  {{{títol}}}. .
  • (en) John Adair, « The Origins of Situational Approach. Xenophon on Leadership », dans : Lexicon on Leadership, Kogan, 2011, p. 180-184.
  • (en) Joseph Epstein, « Xenophon. The Third Man », dans : Essays in Biography, Axios Press, 2012, p. 539-550.
  • (en) William Cohen, « Leadership Lessons from Xenophon », dans : Drucker On Leadership (2009), seconde édition, 2015, Page, 127-133.

Articles connèxes modificar

Referéncias modificar

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 et 1,5 [[#ChambryMarquisBillaultGoust2015|Chambry Modèl:E al. 2015]], p. 115.
  2. ↑ Paul Cloché, Les « Helléniques » de Xénophon (livres III-VII) et Lacédémone. In: Revue des Études Anciennes. Tome 46, 1944, n°1-2. pp. 12-46. [1]
  3. ↑ près de l'actuel aéroport d'Athènes
  4. ↑ Essai sur la vie de Xénophon, p.24
  5. ↑ Mossé 1992, p. 502.
  6. ↑ Modèl:DioVie, Socrate (8)
  7. ↑ D’après Philostrate d'Athènes, Vie d’Apollonios de Tyane, Ch. XXXV
  8. ↑ Photios, la Bibliothèque : notice 260
  9. ↑ Modèl:DioVie, art. Xénophon (7)
  10. ↑ Dorion e Brancacci 2001, p. 179
  11. ↑ Modèl:PluVie Agésilas (20)
  12. ↑ D’après Dinarque, De l’Apostasie, livre écrit contre Xénophon, cité par Diogène Laërce (Art. Xénophon, 4)
  13. ↑ Dorion e Brancacci 2001, p. 179
  14. ↑ Gouirand 2005.
  15. ↑ Modèl:DioVie, art. Xénophon
  16. ↑ Felix Jacoby, F. Gr. Hist 334 F 32
  17. ↑ Dorion e Brancacci 2001, p. 178
  18. ↑ Modèl:Chapitre
  19. ↑  {{{títol}}}. .
  20. ↑ Modèl:Chapitre.
  21. ↑ Los Memorables es lo mai conegut dels obratges consacrats per Xenofont a la mort de son mèstre. Aquest libres son de dialògs socratics, mescla entre lo tractat filosofic un libre de sovenirs. Socrates considerat coma un dels paires de la filosofia occidentala e un dels inventors de la filosofia morala e de la logica, aguèt una granda influéncia sus l'esperit de Xenofont que passèt d’annadas a lo seguir e a l'escotar s'entreténer amb totas menas de personas sus un fum de subjèctes. Son aquestes entretens qu'acampèt dins los Memorables. Xenofont auriá comença a escriure aquesta òbra a la fin de sa vida, a partir de -370. Aquestas annadas fogèron marcadas per el per de viatges e de guèrras amb prerpecias de totas menas.
  22. ↑ Modèl:AthDei, XI, 506c.
  23. ↑ Per ex. Marie-Claire Amouretti et Françoise Ruzé, Le Monde grec antique, Hachette Supérieur, 2003.
  24. ↑ Présentation du volume regroupant la Constitution des Lacédémoniens, Agésilas - Hiéron et la Constitution des Athéniens du Pseudo-Xénophon traduits par Michel Casevitz en 2008, sur le site des Belles Lettres. Page consultée le 2 août 2014.
  25. ↑ [2]

Nòtas modificar

  1. ↑ La data de -445, basada sus la participacion supausada de Xenofont a la batalha de Delion e defenduda entre autres per Jean-Antoine Letronne, Modèl:Google Livres, sembla mai sovent prepausada dempuèi lo començament del sègel XX.

Ligams extèrnes modificar

Recuperada de « https://oc.wikipedia.org/w/index.php?title=Xenofont&oldid=2343595 »