Umar
Umar (vèrs 582-591, La Mèca - 7 de novembre de 644, Medina) foguèt lo segond califa musulman de 634 a 644. Succediguèt a Abu Bakr as-Siddiq (632-634) e foguèt remplaçat per Uthman (644-656). Premier califa dich « comandaire dei cresents », aguèt un ròtle major dins l'expansion e l'estructuration de l'islam.
D'efiech, après un periòde d'oposicion a la religion novèla, venguèt companhon de Maomet tre leis ans 616-617. Faguèt rapidament partida dei caps principaus de la comunautat musulmana e participèt ai conflictes que permetèron la presa de La Mèca per Maomet. Après la mòrt d'aqueu darrier en 632, venguèt un dei conselhiers pus importants dau califa Abu Bakr as-Siddiq e aguèt un ròtle dins la repression de la revòuta iniciada per certanei tribús aràbias còntra lei musulmans. Conselhèt tanben de començar lo trabalh de compilacion de l'Alcoran e dei tèxtes juridics islamics.
En 634, foguèt designat coma successor per Abu Bakr. Sota sa direccion, lo Califat veguèt lo renfòrçament dei poders dau govèrn centrau gràcias a una tiera de reformas administrativas que permetèron la creacion d'una estructura estatala vertadiera. En parallèl, foguèt organizada la perseguida de l'expansion militara amb la conquista de la Pèrsia Sassanida e de plusors províncias bizantinas importantas coma Egipte.
Biografia modificar
L'origina e la jovença d'Umar modificar
Omar nasquèt a La Mèca dins lo clan dei Banu Adi qu'èra cargat d'arbitrar lei desacòrdis entre lei diferentei tribüs de la region. Sa data de naissença es mau coneguda per leis istorians. La situan entre 582 e 591 segon leis estudis e lei declaracions de l'imam An-Nawari (vèrs 582-583), de l'istorian pèrse Tabari (entre 582 e 591[1]) ò d'Umar eu meteis (584[2]).
Son paire èra dich Al-Khattab ibn Nufayl e sa maire Hintimmah. Fasián partida de la classa mejana de la societat e Umar recebèt una educacion avançada per son epòca inclusent l'escritura, leis arts marciaus, la lucha e l'equitacion[3]. Descurbiguèt tanben la literatura e la poesia[4]. Gràcias a aquela instruccion, Umar poguèt succedir a son paire e participar ais arbitratges entre tribús[5]. Venguèt tanben marchand e realizèt divèrsei viatges en Euròpa e en Pèrsia. I poguèt estudiar lei societats localas mai seis afaires comerciaus prosperèron gaire e Umar foguèt jamai un marchand ben riche.
Umar durant la vida de Maomet modificar
Lo periòde de son oposicion a l'Islam modificar
En 610, quand Maomet comencèt sa predicacion en favor de l'islam, Umar èra un defensor de la religion politeïsta tradicionala de la populacion de La Mèca. De mai, coma la màger part deis abitants de la tribbü Quraych au començament dau sègle VII, aviá per abitud de beure de vin amb sei companhons e, per eu, l'islam èra una menaça còntra l'unitat de la tribü[6]. Ansin, participèt ai premierei persecucions còntra lei musulmans e faguèt partida deis adversaris pus acarnats de la religion novèla. Assaièt tanben d'organizar un complòt per assassinar Maomet[7].
La conversion d'Umar e sei consequéncias modificar
La conversion d'Umar a l'islam se debanèt en 616 ò en 617, tres jorns après aquela de Hamza ibn Abd al-Muttalib. Foguèt influenciada per lei conversions de sa sòrre, de son bèufraire e de certanei de seis amics. Aguèt una influéncia importanta car Umar teniá de proteccions poderosas dins la societat de La Mèca. Ansin, gràcias a son sostèn, lei premiers musulmans poguèron abandonar lo secrèt e pregar publicament dins l'encencha de la Ka'ba[8]. Après aqueu succès, Maomet lo carguèt d'arbitrar lei conflictes de la comunautat musulmana[9].
De l'exili a Medina a la conquista de La Mèca modificar
Maugrat lei progrès liats a la conversion d'Umar, la situacion dei musulmans dins La Mèca demorèt precària en causa dei persecucions puei de la pèrda de la màger part dei sostèns politics e financiers de Maomet au començament deis ans 620. En 622, lo Profèta decidiguèt donc de s'||exili]]ar amb sa comunautat dins la vila de Medina onte l'islam èra vengut popular après lo succès d'una mediacion qu'aviá menada entre doas tribüs dau relarg de la ciutat en 621. Umar quitèt donc La Mèca e s'installèt a Medina.
A partir de 624, quand la guèrra comencèt entre La Mèca e Medina, Umar venguèt un deis oficiers principaus de l'armada musulmana e participèt ai combats pus importants dau conflicte : batalha de Badr (624), batalha d'Uhud (625), campanha còntra la tribü judieva dei Banu Nadir (625), batalha dau Fossat (627), campanha còntra lei Banu Qurayza (627) e enfin expedicion de Hudaybiya (628). A la fin de la guèrra, foguèt un dei testimònis de la signatura dau tractat entre lei doas vilas.
Après la patz amb La Mèca, contunièt una carriera militara e Maomet lo mandèt còntra la tribü jusieva dei Bani Nadir de l'oasís de Khaïbar en 628. L'annada seguenta, participèt amb Abu Bakr ai guèrras menadas per Amr ibn al-As, un aliat de Maomet. Puei, en 630, quand la guèrra comencèt tornarmai entre Medina e La Mèca, participèt a l'expedicion que conquistèt la vila après negociacions. Totjorn en 630, èra present durant lei batalhas de Hunayn e au sètge de Taif que marquèron lo succès definitiu de Maomet dins la mitat occidentala de la Peninsula Aràbia. Segon la tradicion, Umar auriá pagat una partida gròssa dei despens engendrats per leis operacions còntra Taif.
Umar durant lo califat d'Abu Bakr modificar
Après la mòrt de Maomet en 632, Abu Bakr as-Siddiq venguèt lo premier califa musulman fins a 634. Son rèine sus la comunautat musulmana veguèt la repression d'una insureccion organizada per certanei tribüs aràbias desirosas de tornar venir independentas e per la fin de la conquista de la Peninsula Aràbia.
Durant aqueu periòde, Umar foguèt un dei conselhiers principaus d'Abu Bakr amb Khalid ibn al-Walid. Aquela guèrra s'acabèt en 634 per una victòria dei musulmans que poguèron unificar la Peninsula Aràbia sota lo contraròtle d'Abu Bakr. Pasmens, foguèt tanben la fònt d'una garrolha grèva entre Umar e lo generau Khalid ibn al-Walid a prepaus de la mòrt d'un cap rebèl dich Malik ibn Nuwayrah. Ansin, après son accession au califa, l'exclusion de Khalid ibn al-Walid dau comandament de l'armada foguèt una dei premierei decisions d'Umar.
En fòra de son ròtle dins la resolucion dau conflicte, Umar s'ocupèt tanben de defendre auprès d'Abu Bakr son projècte de compilacion dei tèxtes sacrats de l'islam per formar l'Alcoran. D'efiech, aquelei tèxtes èran alora memorizats per de savis qu'èran tanben de combatents. Òr, la multiplicacion dei conflictes per espandre la religion novèla aviá entraïnat de pèrdas importantas, especialament durant la batalha d'Aqraba en decembre de 632. Un sistèma rigorós foguèt creat per assegurar l'enregistrament exact dei paraulas de Maomet. Aqueu trabalh durèt fins a 647.
Lo califat d'Umar modificar
L'accession au califat modificar
L'accession d'Umar au califat foguèt l'òbra d'Abu Bakr e dei captaus de Medina. D'efiech, a la fin de son rèine, Abu Bakr, fatigat, decidiguèt d'organizar sa succession e chausiguèt Umar coma successor. Per Abu Bakr, la dificultat pus importanta èra la manca de popularitat d'Umar entre lei caps musulmans. Pasmens, aquela chausida foguèt aprovada per lei captaus e un testament foguèt redigit per la legalizar. La mòrt d'Abu Bakr se debanèt lo 22 d'aost de 634. La succession aguèt luòc sensa dificultat e Umar prenguèt rapidament divèrsei mesuras per aumentar sa popularitat (liberacion de presoniers de la revòuta de 632-634, arbitratges territoriaus...).
Lei reformas administrativas modificar
Durant son rèine, Umar creèt una administracion novèla per organizar e dirigir lo Califat. Aquela òbra venguèt rapidament fòrça importanta en causa de l'agrandiment regular de son territòri e anava permetre d'assegurar son unitat e la perseguida dei conquistas militaras. Per aquò, Umar adoptèt un sistèma de division dau territòri en províncas e en districtes. Ne'n contrarotlèt lei caps de l'administracion e lei foncionaris gràcias a un ensemsble de lèis e de còdis de conducha. S'ocupèt tanben de melhorar lo foncionament dau govèrn centrau e lo mantenement de l'òrdre public.
Ansin, au nivèu territòriau, lo Califat foguèt devesit en un centenau de districtes e tretze províncias. Lei caps d'aquelei territòris èran generalament lei caps regionaus dei fòrças militaras e de l'administracion. Pasmens, de còps, lei doas foncions èran ocupadas per de personas diferentas. Dins lei districtes, exisitiá un ensemble de foncionaris superiors cargats de conselhar lo governador per leis afaires militars, financiers, judiciaris e lo mantenement de la seguritat. Cada cap regionau deviá reconóisser l'autoritat centrala dau califat. Lo pensament d'empachar una revòuta locala èra una caracteristica majora de la politica administrativa d'Umar e lo califa s'ocupava dirèctament de la seleccion dei caps de son administracion e de son armada.
En fòra dei liames de fidelitat e d'obeïssença entre lo califat e sei governadors, Umar contrarotlèt son administracion superiora gràcias a un ensemble de còdis de conduchas. La regla principala d'aquelei còdis èra de venir cada annada durant lo romavatge de La Mèca per escotar lei planhs dei populacions. Un servici especiau d'enquistas existiá tanben per luchar còntra la corrupcion dei foncionaris. Per completar aqueu sistèma repressiu, Umar velhèt de pagar lei salaris dins lei temps e lei governadors tenián lo drech d'aver de parts suplementàrias durant lo partiment dau butin dei pilhatges.
Enfin, au nivèu dau govèrn centrau, Umar renforcèt l'eficacitat gràcias au desvolopament de l'enregistrament escrich deis actes e dei decisions. De ministèris novèus foguèron organizats segon lei besonhs, especialament per s'ocupar dei fòrças armadas e dei finanças de l'Estat. De fòrças de polícia foguèron egalament organizadas. Diferentas dei fòrças armadas, èran cargadas dau mantenement de l'òrdre public. Aquela creacion foguèt acompanhada per lo renfòrçament de la centralizacion de la justícia e lo començament de la compilacion escricha dei lèis islamicas. Enfin, Umar ordonèt de recensar la populacion de l'empèri.
L'expansion militara dau Califat Islamic modificar
.png)
L'expansion militara dau Califat aguèt mens d'importància per Umar que lo renfòrçament de son autoritat e dau poder centrau. Dins aquò, poguèt aprofichar l'envam militar iniciat per Maomet e Abu Bakr e d'estructuras militaras fòrça eficaças per espandre son territòri amb succès. Ansin, lo rèine d'Umar foguèt marcat per de victòrias importantas còntra l'Empèri Bizantin que perdiguèt lo contraròtle de Siria, de Palestina e d'Egipte e còntra l'Empèri Sassanida que perdiguèt la màger part dau plan iranian e foguèt finalament ocupat en 651 quauqueis annadas après la mòrt d'Umar.
D'efiech, sus lo frònt bizantin, lei fòrças musulmanas poguèron aprofichar lo resultat favorable de la batalha de Yarmok per atacar lo sud de Siria e conquistar Damasc (634). Puei, après una pausa en causa d'una campanha còntra lei Sassanidas, lo rèsta de Siria foguèt conquist en 636. Après aquelei reviradas, l'armada bizantina cargada de protegir Jerusalèm preferiguèt se replegar vèrs lo sud entraïnant la presa de la vila santa en genier de 637. De 638 a 639, lei combats se debanèron tornarmai en Siria onte lei musulmans deguèron resistir còntra un retorn ofensiu dei Bizantins que mau capitèron de reconquistar Homs e abandonèron definitivament la region en 639. Aquela annada, lei musulmans ataquèron Egipte. Sensa sostèn popular, lei Bizantins assaièron de resistir a Alexàndria que foguèt finalament conquista en 641. Una còntra ofensiva bizantina entraïnèt la pèrda de la vila que foguèt tornarmai ocupada en 643 per leis Arabs après un segond sètge. Aquò entraïnèt la rompedura dei defensas bizantinas dins lo nòrd d'Africa mai Umar ordonèt a sei generaus de s'arrestar après l'ocupacion de Cirenaïca.
Sus lo frònt sassanida, de combats importants se debanèron a partir de 634. Inicialament venceires a Namariq, lei musulmans foguèron batuts lòng d'Eufrates. Pasmens, aquela revirada marquèt pas l'aplant de lor progression e lei Sassanidas foguèron tornarmai vencuts a Bowayb e à Bagdad. Pasmens, la batalha decisiva se debanèt en novembre de 636 a al-Qadisiyya. Causèt l'afondrament de l'armada sassanida e la conquista de la capitala de l'empèri, Ctesifont, en 637. L'annada seguenta, lei musulmans ocupèron lo nòrd d'Iraq e comencèron la conquista progressiva dau plan iranian.
Assassinat e succession modificar
_by_mohammad_adil_rais.JPG)
Umar foguèt assassinat en novembre de 644 per un complòt dirigit per d'Iranians desirós de venjar la conquista de Pèrsia per lei tropas dau Califat. Lo 3 de novembre, lo califa foguèt grèvament bleçat per de coteladas donadas per un esclau zoroastrian. Moriguèt quatre jorns pus tard. Son còrs foguèt enterrat dins la mosqueta d'Al-Masjid an-Nabawi amb Maomet e Abu Bakr.
Durant son agonia, Umar mau capitèt de designar un successor. En plaça, creèt un consèu de sièis personas encargadas d'elegir un successor que foguèt Uthman ibn Affan que reinèt de 644 a 656.
Consequéncias dau rèine d'Umar modificar
Lo rèine d'Umar constituís un periòde important de l'istòria de l'islam en causa de son accion organizatritz dins lei domenis religiós, politic e militar. En matèria religiosa, permetèt d'estabilizar mai lo tèxte de l'Alcoran gràcias a un sistèma d'enregistrament e de verificacion dei paraulas de Maomet qu'impliquèt un nombre important de companhons dau Profèta. Se quauquei variacions de tèxtes son estadas identificadas fins a la fin dau sègle VII, aqueu trabalh permetèt de difusar lo libre e, ansin, de renfòrçar lo dògma de la religion novèla qu'assegurava que l'Alcoran es la paraula de Dieu eu meteis.
Au nivèu politic, leis institucions creadas per Umar per organizar lo Califat dominèron fins au sègle X. D'efiech, se lo Califat primitiu dispareguèt rapidament après la mòrt d'Uthman, lei caps musulmans seguents ne'n gardèron lo modèl per formar lo Califat Omeia e lo Califat Abassida que dominèron lo mond musulman fins a la fragmentacion dau territòri abbassida. De mai, lo prestigi liat au títol de califa entraïnèt la formacion de mai d'un Califat ulterior.
Enfin, au nivèu militar, lei tropas d'Umar capitèron de rompre la poissança militara dei dos vesins pus poderós dau Califat. Esplechats durant lo califat d'Uthman e per leis Omeias, aquelei victòrias permetèron ai musulmans d'ocupar lo litorau sud de la Mar Mediterranèa, l'ensemble dau plan iranian e d'intrar en Asia Centrala.
Liames intèrnes modificar
Bibliografia modificar
Nòtas e referéncias modificar
- ↑ (fr) Tabari (trad. Hermann Zotenberg), La Chronique, Edicions Actes-Sud / Sindbad, coll. « THESAURUS », « Omar, fils de Khattâb », p. 260.
- ↑ (fr) Hassan Amdouni, Les quatre califes, p. 121. Edicions al Qalam (2005).
- ↑ (en) Muhammad ibn Jarir al-Tabari, History of the Prophets and Kings.
- ↑ (fr) Muhammad Husayn Haykal, Al Faroûq, Omar, cap. I.
- ↑ (fr) Muhammad Husayn Haykal, Al Faroûq, Omar, cap. I, pp. 40-41.
- ↑ (fr) Muhammad Husayn Haykal, Al Faroûq, Omar, cap. I, p. 51.
- ↑ (fr) Muhammad Husayn Haykal, Al Faroûq, Omar, cap. I, p. 53.
- ↑ (fr) Les quatre califes, Hassan Amdouni, p. 136. Ed. al Qalam (2005).
- ↑ (fr) Les quatre califes, Hassan Amdouni, p. 135. Ed. al Qalam (2005).