Lucha antiaeriana
La lucha antiaeriana es l'ensemble dei mesuras destinadas a redurre l'eficacitat deis operacions aerianas enemigas. Es basada sus l'utilizacion d'armas terrèstras, navalas, sosmarinas e aerianas associadas a de sistèmas de deteccion, de comanda e de contraròtle. Es apareguda durant lo sètge de París de 1870-1871 e es venguda una dimension majora dau combat modèrne. Dins la màger part dei país, la lucha antiaeriana a per objectiu la proteccion dau territòri nacionau mai lei fòrças armadas pus modèrnas dispausan de capacitats ofensivas permetent d'enebir un espaci aerian donat a d'aeronaus enemics.
En causa de l'evolucion regulara de l'aviacion, la lucha antiaeriana a conegut mai d'una evolucion tecnica amb l'aparicion e la disparicion d'armaments especializats. Fins ais ans 1950, dominèron lei canons que foguèron pauc a pauc remplaçats per lei missils per lei sistèmas de portada corta a lònga. Pasmens, lo canon, gràcias a sa reactivitat superiora ai batariás de missils, demòra encara fòrça utilizat per leis armaments raprochats. De mesuras passivas (camoflatge...) son tanben fòrça utils.
Uei, la lucha antiaeriana es formada de plusors jaçs capables de tractar un tipe de menaça donat que li permèton d'assegurar tres missions principalas :