Barrièra de glaç de Ross
La Barrièra de glaç de Ross es una granda plataforma de glaç d'Antartida que ten una superfícia de 487 000 km², e de près de 800 km de larg per 970 km de long (gaireben la meteissa talha qu'Espanha). Lo 90 del cent d'aquela superfícia es constituïda de glaç nadant sus la mar.
Fa qualques centenas de mètres d'espessor. Lo front de glaç de dobrís sus d'unes 600 km e e s'enauça entre 15 e 50 mètres dessubre la superfícia de l'aiga, amb una espessor que pòt arribar a qualquas centenas de mètres en comptant la part enfonsada jos la mar.
La majoritat de la barrièra de glaç de Ross se situa dins la dependéncia de Ross reclamada per Nòva Zelanda.
Aquela plataforma de gèl deu son nom al capitani James Clark Ross que la descobriguèt lo 28 de genièr de 1841. Ross cartografièt l'estenduda de glaç qu'arriba fins a 160°O.
Las primièras exploracions antarticas que cercavan lo Pòl Sud, prenguèron la barrièra de glaç de Ross coma ponch de partença. A la primièra exploracion de l'airal, Robert Falcon Scott faguèt d'interessants estudis de la barrièra e dels sieus entorns qu'anava fin finala èstre sa tomba e la de son equipatge en 1912.
Istòria modificar
Lo 5 de genièr de 1841, una equipa de l'amirautat britanica embarcat sul HMS Erebus e HMS Terror, doas naus de tres arbres preparadas per trencar lo glaç, navegan dins la zòna per determinar la posicion del Pòl Sud Magnetic. Quatre jorns mai tard, comencèron son camin per mar dubèrta, mas lo 11 de genièr, se trobèron amb aquela enòrma massa de glaç.
Sir James Clark Ross, que liderava l'expedicion, diguèt: Ben , aiçò nos dona pas mai de possibilitats de lo crosar que los bauces de Dover. Ross, que en 1831 aviá localizat lo Pòl Nòrd Magnetic, passèt los dos ans seguents a cercar un passatge maritim cap al Pol Sud, sens lo trobar. Posteriorament aquel camp de glaç foguèt batejat a son nom, e los dos volcans de l'isla de Ross, amb lo nom de sos vaissèls.