L'innovacion la mai remarcableremarcabla de Sofòcles, se se compara son òbra a [[Esquil]], es l'abandon de la tragedia « ligada », perque amb çò que sabèm compausèt pas una<ref>Demont & Lebeau, 111</ref>. Aquel cambiament accentua los enjòcs individuals, l'analisaanalisi psicologica<ref>Romilly 1970, p. 37-39</ref>, a l'escala d'una pèça, al delà de las decisions divinas e las maldiccionsmalediccions pertocant los òmes sus plusors generacions.
A aquela evolucion correspond tanben amb la creacion d'un tresen actor (''[[tritagonista]]''), atribuida a Sofòcles per [[Aristòtel]] (coma tanben l'utilizacion del descòrdecòr) : {{cita|Amb Sofòcles, aguèt tres actors e de descòrsdecòrs pintats sus la scèna<ref>''[[Poetica (Aristòtel)|Poetica]]'' (IV, 14), 1449a, trad. Michel Magnien, LGF, 1990</ref>}}. Aquela innovacion, que permet d'enriquir las interaccions e oposicions entre los personatges<ref>Romilly</Ref>, e a tanben per consequéncia de reduire significativament la part del còr dins lo desrotlamentdebanar de la tragedia. L'exemple del títol de la pèça sul retorn d'[[Orestes]] es parlant: alara qu'Esquil met en avantabans lo còr (''[[Los Coefòres]]''), la sorresòrre d'Orestes passa al primièr plan per Sofòcles: la tragedia pren lo nom de l'eroïna, ''[[Electra (Sofòcle)|Electra]]'', e los eròis coma ela donan lor nom a totas las pèças conservadas de Sofòcles, levat una (''[[Los Traquinias]]'').
