Nòrma classica : Diferéncia entre lei versions
Contengut suprimit Contengut apondut
Ajust ligams intèrnes |
|||
Linha 20 :
Las diferentas grafias concurrentas de l'occitan (classica, mistralenca, bonaudiana, de l'Escòla dau Pò) se son concebudas d'en primièr per notar de parlars o de dialèctes, sens fixar una varietat estandard de l'occitan. Pasmens la nòrma mistralenca a engenerat dempuèi la fin del sègle XIX l'aparicion de tres koinès literàrias regionalas: una en [[provençal]] general, una en [[niçard]] e una en [[gascon]] [[bearnés]]. E mai se pòt dire que la koinè provençala mistralenca prefigura una lenga estandard.
La '''nòrma classica''', a partir del sègle XX, a perseguit lo desvolopament d'aquelas tres koinès mas a favorizat tanben de koinès regionalas suplementàrias en [[lemosin]] e en [[lengadocian]]. Dempuèi l'oficializacion de l'occitan dins la [[Val d'Aran]] en [[1990]], tanben la nòrma classica favoriza una varietat pro codificada de [[gascon]] [[aranés]].
A costat d'aquelas experiéncias de koinès, del costat de la '''nòrma classica''', la volontat conscienta de fixar una varietat estandard en occitan es apareguda dins los ans [[1970]] amb las recèrcas dels lingüistas [[Pèire Bèc]], [[Robèrt Lafont]], [[Rogièr Teulat]], [[Jacme Taupiac]], seguits dins los ans [[1980]] per [[Patric Sauzet]]. La varietat estandard se sona segon los autors '''occitan referencial''', '''occitan estandard''' o pus recentament '''occitan larg''' (P. Sauzet). La màger part dels especialistas son consents per que l'occitan larg se compause:
* D'una varietat generala de l'estandard que se basa sul dialècte lengadocian (dialècte intermediari entre los autres, mas non superior als autres)
* D'adaptacions regionalas de l'estandard, tenent qualques traches dialectals tipics, mas en tot gardar una granda convergéncia e una concepcion unitària. Es una manièra de federar dins l'occitan larg las diferentas koinès regionalas que se son desvolopadas dempuèi los sègles XIX e XX.
| |||