Los sons personatges (pastors e Matamòres) que son donc un pauc clichés occitans ; totun, la causida de l’episòdi deus ''Ducs'' en çò de Cervantes qu’ei hèra interessanta. ''[[Sancho Pança, al Palais dels Ducs]]'', en ehèit, que nse presenta un [[Don QuichòtQuichòte]] parlaoccitan (dab aqueth [[lengadocian]] [[gascon]]ejaire d'[[Agen]]) çò qui èra normau dens las letras de [[França]] qui's trufavan deu lo [[Matamòr]] gascon de [[Pierre Corneille]] dens ''[[L’Illusion Comica]]'', mes que dà tanben lo parat de nse muishar un monde on los quites ducs be parlan occitan, e tot aquò dens un episòdi deu roman de [[Miguel de Cervantes]] on l’auto-referencialitat qu’ei un punt essenciau : en ehèit, a partir deu dusau tòme de ''Don Quichòte'', los personatges qu’an avut lo parat de léger lo tòm purmèr qui en tot n'estar los sons personatges). Au jòcs de miralh deu roman de Cervantés, Corteta que horneish donc d'autes jòcs de miralhs que harga en mesclar las lengas e estereotips. Qu'em atau au miei d'ua mena d'iperbarròc qui no's pòt júnher sonque au mejan de la lenga occitana.
