Roergue : Diferéncia entre lei versions
Contengut suprimit Contengut apondut
mCap resum de modificació |
|||
Linha 1 :
[[Image:Blason12.PNG|200px|thumb|right|Blason de la província de Roergue]]
'''Roergue''' (o eventualament ''Roèrgue'') es una anciana província d'[[Occitània]] (e del Sud de [[França]]) correspondent aproximativament a l'actual departament d'[[Avairon (departament)|Avairon]]. Aprèp
La capitala istorica es [[Rodés]].
Linha 14 :
Roergue (amb [[Agenés]], [[Carcin]] e [[Peiregòrd]]) foguèt restacat a la [[generalitat (França)|generalitat]] de [[Guiana]] tre 1579, que son sèti èra inicialament a [[Bordèu]] e foguèt transferit a [[Montalban]], amb un ressòrt restrench en 1716 a las eleccions de Roergue e de [[Carcin]] ([[generalitat de Montalban]]).
Amassat amb [[Carcin]] en 1779, formèt la província de [[
*l'evesque de [[Rodés]], president ;
*los evesques de [[Caors]], de [[Vabres]] e de [[Montalban]] ;
Linha 40 :
Vesins e aliats dels [[Arvèrns]], los Rutèns los seguiguèron dins lors expedicions al delà dels [[Alps]] e combatèron dins lors rengs. Betultich o [[Bituitos]], cap dels Arvèrns, comptava dins son armada vint dos mila arquièrs rutèns, quand, jonch als [[Allobroges]], caminèt contra lo cònsol [[Quintus Fabius Maximus]] e li liurèt batalha al confluent de [[Ròse]] e d'[[Isèra (riu)|Isèra]], l'an 121 abans l'èra crestiana. Se sap que l'armada confederada foguèt vençuda e qu'una partida del país dels Rutèns se trobèt compresa, jol nom de ''Rutèns provincials'', dins la [[Província romana]], que s'espandiguèt fins a [[Tarn (riu)|Tarn]].
S'apelèt ''Rutèns independents'' los qu'abitavan sus la
Aqueste foguèt, se ditz, [[Sant Marcial]] qui, lo primièr, venguèt predicar l'[[Evangèli]] als Rutèns, en l'an 250. Al [[sègle IV]], los crestians èran ja nombroses dins Roergue. Çaquelà, al sègle V, Ruth, la divinitat celtica, i èra encara adorada. [[Sant Amanç]] entreprenguèt de convertir aqueste pòble. « ''Un jorn qu'aqueste sacrificaca a Ruth'', ditz un istorian, ''Amans apareguèt e li reprochèt son impietat e sos excèsses ; mas, vesent qu'al luòc de se rendre als esforces de son zèl entrava en furor contra ala, invoquèt lo Sénher, e tot d'un còp de nivoladas espesas s'amontetèron, lo trò grondèt, esclatèt, e l'odiós simulacri tombèt en pèças.'' » A aquesta vista, los Rutèns se jetèron als pès del sant e demandèron lo bateg. Çaquelà, en rendent als Galleses lors dreches politics, l'emperaire [[Honorius]] lor aviá impausat de contribucions exorbitantas. Amans rescatèt los Rutèns d'aqueste tribut. Aquesta sollicitud acabèt de li ganhar los còrs.
| |||