Joan de Cantalausa : Diferéncia entre lei versions

▲de nuèch, la meteissa enveja capuda de tornar aprene la seuna lenga, generacion aprèp generacion e la volontat persistenta de veire lo mond segon un autre crivèl, l’aurián lèu fach, rassegurat. - Sèrgi GAIRAL - Darrièr l’òbra i a un òme e quin òme ! Un òme a l’encòp simple e excepcional. La lectura de sas memòrias me confirmèt una de sas qualitats extraordinàrias, sa memòria. Jamai ai legidas de descripcions tan precisas e detalhadas dels paisatges americans o de la vida en Índia. Cossí s’es possible de se remembrar tot aquel vocabulari tocant a las divinitats, a las gents, als vestits, a las costumas… ? Cap d’especialista auriá escrich mièlhs qu’el ! E tot aquò dins un Occitan d’una riquesa incresible ; per dire d’avançar mai rapidament abans de se lançar complètament dins l’estudi de l’anglés, memorèt 20 000 mòts e après, agèt pas lo mendre problèma per dintrar dins una lenga que parlava correntament. Descobriguèri sa memòria tan lèu que comencèrem a trabalhar ensems 10 ans fa. Se remembrava quand e ont aviá entendut (o legit) tal mot, tala expression e qual l’aviá emplegada. Ne soi encara a me demandar cossí òm pòt conéisser tan prigondament una lenga. Cal l’aimar fòrt plan, mas aquò sufís pas ; cal èsser qualqu’un a part, çò qu’èra Cantalausa e cal tanben una capacitat de trabalh fòra nòrma. Quant d’oras passèt a cercar, a legir, a espepissar de manuscrits ancians, a passar minuciosament totas las paginas de mantunis diccionaris o d’autres obratges, a prene de notas. Per son Diccionari General Occitan, quand encapèt que sens l’informatica i arribariá pas, trabalhèt pendent 6 ans, gaireben nuèit e jorn e enfin lo publiquèt, conscient que i a viá de mancaments e de causas a melhorar. Contunhèt d’i trabalhar per faiçonar una edicion nòva que se pòt telecargar sul site : http://Amourdelire.free.fr/tele.html e que se pòt crompar en CDRom. Dins son libre de sovença òm se maina qu’es pas totjorn aisit d’èsser tanben òme de glèisa per çò qu’agèt qualques difficultats amb la ierarquia. Un prèire que s’interèssa aitant a l’anglés coma al latin o al grèc… ? Calguèt que s’embordesquèsse per que l’evesque de l’epòca lo daissèsse perseguir sos estudis. Li faguèri remarcar qu’èra mai d’un còp passat prèp de la mòrt. Quand los Alemands manquèron lo fusilhar ambe son fraire, quand manquèt s’asfixiar ambe un fornèl de carbon, quand manquèt se negar dins una piscina de Santa Fe, quand passèt còsta d’una sèrp en furor sus un camin de Las Vegas, quand un policièr d’Atlanta se virèt cap a el, lo revolver a la man, quand fotografièt un fòl a Bombay ocupat a matar ambe un palfèr totes los que vesiá a son entorn. Foguèt susprés qu’aguèssi remarcat aquò, per çò que per el, èran d’anecdòtas de la vida : tot òme a una fin accidentala o pas. Parlàvem sovent de Bodon, l’òme mai extraordinari qu’aja encontrat dins sa vida, çò disiá : “A Nòva Iòrc ai encontrat un farramat de mond… Nat òme m’a marcat aitant coma Bodon”. Ieu dirai que l’òme mai extraordinari encontrat dins ma vida es el, Cantalausa. - Pèire BONNEFOUS, Vicari General a Rodés nos va contar cossí Cantalausa vesiá son espartida : “Quand passarà davant ma pòrta en saquejant la dalha, aquela vièlha femna qu’apelam la mòrt, aurai pas subte ni mai m’anarai pas estremar. Me quilharai tot drech coma un piquet cargat de mos 81 ans e dirai a la vièlha : “T’esperavi pas tant lèu, mas pòdes venir ça que la, lo blat es meissonat, la palhièira es clavada, los libres e los papièrs son plegats. Ai tenguda la rega. Solide que soi pas sens tecas…”. Mas discutarem pas mai… L’ora es l’ora… Anarai a l’ostal. Cargarai las cauças de velors e los solièrs montats. Prendrai la museta, un cunh de pan e un pinton de vin. En passant davant l’estable donarai un còp d’uèlh al tropèl per veire se tot es en règla. Puèi dirai al reveire a totes en quilhant la cana e partirai dapasset pel camin de la comba. Tirarai drech davant ieu, coma se lauravi lo darrièr selhon. Tot en caminant soscarai a la vida : las annadas, las bonas e las meissantas tornaràn passar coma un liuç. E tot d’un còp sens prene garda arribarai al paradís. Quitarai mon capèl coma ai totjorn fach davant lo Bon Dieu. Tossirai un brifon per far veire que soi aquí. Alara lo grand Sant Pèire cridarà d’una vòtz fòrta, coma un brau : “Avèm aicí Cantalausa qu’arriba“. Un fum de mond sortirà de pertot. Tornarai veire mos parents, la familha, los amics e la fèsta tornarà reprene de pus fòrt. Una fèsta que s’acabarà pas jamai.