Sòci de l'Escòla occitana del Felibrige, foguèt cap redactor de ''La Tèrro d'Oc''. Comencèt de s'interessar a la normalizacion linguistica de l'occitan après la primièra guèrra. Dins ''Le lengodoucian literari'', fa servir una grafia sucursalista e l'article local ''le''.<ref>Jacme Taupiac, ''L’occitan modèrne'', IEO, Sector de linguistica, 2001</ref>
SostengutA pelsla catalansfin de las annadas 1920, publiquètjos enl'influéncia de [[1935Prosper Estiu]]-, [[1937Antonin Perbòsc]] e sustot de [[Pompeu Fabra]], aperfecciona l'escrich e l'oral per desvolopar la '''[[Barcelonanòrma classica]]''', soninspirada òbrade majorala:l'usança anciana e adaptada a la lenga modèrna. Es demèst los fondators de la [[Societat d'Estudis Occitans]], en 1930, que ne ven gaireben lo solet animator. Sa '''''[[Gramatica occitana segon los parlars lengadocians|Gramatica occitana segón los parlars lengadocians]]'''''.Perfeccionètpoguèt l'escrichpasmens eparéisser lqu'oral per desvolopar laa [[grafia classicaBarcelona]], emercé pus precisament la '''[[nòrma classica]]''', inspirada dea l'usançaajuda ancianadels ecatalans, adaptadaen a la lenga modèrna[[1935]]-[[1937]].
Durant la [[Segonda Guèrra Mondiala]], Alibèrt se mostrèt partisan del [[regim de Pétain]] e de la collaboracion. Amb la femna, foguèt jutjat e condemnat a la prison per "atteinte à la sûreté de l'Etat" en [[1946]]<ref>veire sa bibliografia a l'adreça http://www3.webng.com/lengadoc/alibert.htm</ref>.
En seguida d'aquò, seSe mostrèt fòrça discret dins l'emergéncia de l'[[occitanisme]] de l'après guèrra. Sembla que joguèt pas cap de ròtle actiu dins la fondacion de l'[[Institut d'Estudis Occitans]] (IEO) en [[1945]]. Per contra, l'IEO adoptèt la [[nòrma classica]] en se basar sus sa gramatica, revista en [[1950]].
Moriguèt a [[Montpelhièr]] lo [[16 d'abril]] de [[1959]] e foguèt enterrat a Bram.
