Infantariá : Diferéncia entre lei versions
Contengut suprimit Contengut apondut
Cap resum de modificació |
Cap resum de modificació |
||
Linha 5 :
Atestada tre l'[[Antiquitat]] Auta, l'infantariá es benlèu la compausanta pus anciana dei fòrças militaras modèrnas. Durant aqueu periòde, se destrièt l'infantariá pesuca e l'infantariá leugiera. La premiera èra equipada d'una [[armadura]] complèta que li permetiá de menar de missions de combat de mesclada (assaut, defensa fixa...). Per aquò, èra organizada en formacion, generalament compacta, afin d'aplicar una pression [[fisica]] còntra la formacion advèrsa. D'exemples famós d'aqueu tipe d'infantariá son lei [[falanja]]s [[Grècia antica|grègas]] e lei [[legion romana|legions romanas]]. L'infantariá leugiera dispausava d'armaments autorizant un desplaçament rapid. Sa mission principala èra lo secutament e la perseguida de l'enemic. De còps, èra cargada de menar lo combat dins d'environaments malaisats coma lei [[peltasta]]s [[Atenas|atenencs]] que ganhèron la [[batalha d'Esfacteria]] (-426) còntra una tropa d'[[oplita]]s [[Esparta|espartencs]].
La fin de l'[[Antiquitat]] foguèt acompanhada per un declin parciau de l'infantariá dins mai d'una region au profiech de la [[cavalariá]]. Pasmens, aquela evolucion demorèt variabla. Se la màger part deis empèris pus poderós dau periòde foguèron obligats de desvolopar una [[cavalariá]] ([[Empèri Bizantin]], [[Republica Populara de China|China]]...), gardèron de contingents importants de fantassins per defendre lei ponchs [[fortificacion|fortificats]] e mai participar ai campanhas. De mai, dins de regions, coma [[Euròpa]], onte la cavalariá èra considerada coma l'elèit militar, l'infantariá èra encara capabla d'opausar una resisténcia significativa en utilizant corrèctament lo terrenh<ref>Per exemple, a la [[batalha de Courtrai (1302)|batalha de
<gallery>
Linha 14 :
L'aparicion deis [[arma de fuòc|armas de fuòc]] entraïnèt una evolucion novèla. D'efiech, l'[[artilhariá]] e lei [[fusiu]]s limitèron lei movements dei cavaliers sus lo prat batalhier. Au sègle XV, lei formacions de fantassins retrobèron donc lo ròtle principau dins lo combat. De formacions novèlas coma lei [[tercio]]s [[Espanha|espanhòus]] permetèron de combinar la poissança deis [[arma de fuòc|armas de fuòc]] dau periòde, encara primitivas, amb la proteccion ofèrta per de fantassins equipats de [[lança]]s o d'[[alabarda]]s. Aquelei formacions remplacèron l'infantariá pesuca antica. Foguèron sostengudas per de formacions novèlas d'infantariá leugiera (tiralhaires, caçaires...) totjorn cargada de secutar lei formacions enemigas. Au nivèu organizacionau, apareguèron leis [[Unitat militara|unitats militaras]] modèrnas coma lo [[regiment]].
Durant lo sègle XIX, l'[[industria]]lizacion e de progrès [[tecnologia|tecnicas]] coma l'invencion de la [[cartocha]], de la [[polvera|pouvera sensa fumada]] e de l'automatisme permetèron d'aumentar fòrça la poissança de fuòc de l'infantariá. A partir de 1850, de conflictes coma la [[Guèrra de Crimèa]], la [[Guèrra d'Itàlia de 1859]] o la [[Guèrra de Secession]] entraïnèron la fin dei formacions compactas eiretadas de l'[[Antiquitat]]<ref>Per exemple, la [[batalha de Solferino]] en 1859 foguèt principalament ganhada per lei tiralhaires francés que rompèron lo morau dei formacions compactas austrianas gràcias a d'accions inspiradas per lei tacticas de secutament tradionala de l'infantariá leugiera (tir individuau, cèrca de sostas per se protegir dau tir enemic...).</ref>. D'efiech, d'ara endavant, una unitat de soudats equipats de [[fusiu]]s aviá una cadéncia de tirs sufisenta per enebir un passatge a una unitat advèrsa. Pasmens, aquelei formacions de fantassins èran pauc mobilas, çò que foguèt una causa de l'encalament generau de la [[Premiera Guèrra Mondiala]].
<gallery>
| |||