Nívol : Diferéncia entre lei versions
Contengut suprimit Contengut apondut
Linha 9 :
=== De l'Antiquitat au sègle XIX ===
L'origina e la formacion dei nívols demorèron un fenomèn largament inexplicat de l'[[Antiquitat]] au començament dau sègle XIX en causa de la manca de coneissenças sus l'estructura de l'[[atmosfèra]] e sus l'aspècte [[termodinamica|termodinamic]] dei cambiaments d'[[estat de la matèria|estats]]. Ansin, la màger part dei [[filosofia|filosòfs]] de la [[Grècia antica|Grècia Antica]] supausavan que lei nívols èran d'exalacions [[aiga|umidas]] desgatjadas per la [[mar]], lei corrents d'[[aiga]] ò la [[Tèrra]]. Per exemple, [[Aristòtel]] ([[-384|384]]-[[-322|322 avC]]) utilizèt sa teoria dei quatre elements per descriure una origina liada a una exalacion tellurica entraïnada per l'absorpcion dau raionament [[Solelh|solar]]. Definiguèt de meteòrs umids (nívols, [[pluèja|plueja]]s...) que se fòrmavan a partir de vapors aparegudas dins d'endrechs umids e de meteòrs eissuchs ([[vent]]s, [[ulhauç]]...) qu'apareissián dins de zònas secas a partir d'exalacions eissuchas<ref>'''[[francés|(fr)]]''' Jean-François Staszack, ''La géographie d'avant la géographie. Le climat chez Aristote et Hippocrate'', L'Harmattan, 1995, p. 25.</ref>.
Pasmens, ben sovent, lei nívols foguèron considerats d'un ponch de vista [[teologia|teologica]] ò [[metafisica]] en causa de sa natura efemèra, de son liame amb lo cèu e de la manifestacion conjunta de fenomèns impressionants ([[chavana]], [[tròn]]...). En particular, au sègle XII, divèrsei teologians [[Euròpa|europèus]] veguèron lei nívols coma de « nèblas misticas » susceptiblas de desvelar lo [[paradís]] durant la – brèva – durada de l'[[ulhauç]].
=== La descubèrta dei fenomèns de formacion dei nívols ===
| |||