Orlhac (Auvèrnhe) : Diferéncia entre lei versions
Contengut suprimit Contengut apondut
→Toponimia : qq fòrmas ancianas |
→Toponimia : autras fòrmas ancianas e interpretacion |
||
Linha 50 :
}}
== Toponimia ==
Las fòrmas ancianas son ''Aureliacus'', en latin, en 984, ''Aorllhac'', al sègle XIII, ''Orliac'', al sègle XIII, ''Orlhac'', en 1280, ''Aureliecum'', latinizacion de 1296, ''Aurellyacum'', latinizacion de 1366, ''Aurilhac'', en 1380, ''Aurilliacum'', latinizacion de 1398, ''Aorlhat'', en 1400, ''Aurillacus'', latinizacion de 1408, ''Aorlhac'', en 1419, ''Aurelhiacus'', en latin, en 1435, ''Orliac'', ''Orlliac'', en 1449, ''Orilhac'', en 1465, '' Orillac'', en 1480, ''Aurelliacum'', latinizacion de 1481, ''Orilhat'', en 1484, ''Auriliacum'', latinizacion de 1529, ''Aurelhacus'', latinizacion de 1535, ''Orilhat'', en 1536, ''Aureilhiac'', ''Orlhiac'', en 1544, ''Horilac'', en 1548, ''Ourilhac'', en 1554, ''Aurilhiac'', en 1566, ''Aourlhac'', ''Aourlhiac'', ''Aurlhiac'', en 1567, etc.
Lo nom d'Orlhac ven del nom latin d'òme ''Aurelius'' amb lo sufixe ''-acum''<ref>Albert Dauzat, Charles Rostaing, ''Dictionnaire étymologique des Noms de Lieux en France'', Librairie Guénégaud, reedicion 1984, p. 37, a ''Aureil''</ref>{{,}}<ref>Bénédicte Boyrie-Fénié, Jean-Jacques Fénié, ''Toponymie des Pays Occitans'', edicions Sud-Ouest, 2007, p. 121</ref>, latinizacion del sufixe gallés ''-āco(n)''. Orlhac èra donc probablament una anciana granda proprietat antica qu'aviá per mèstre ''Aurelius''. Lo nom passèt logicament per una estapa ''Aurlhac'', grafiada tanben ''Aorlhac'', ''Aourlhac'' (e variantas semblablas, que temptan de representar un diftongue a la primièra sillaba) a l'Edat Mejana. Un diftongue se consèrva mal a la pretonica darrèr lo grop consonantic ''-rlh'', aquí perqué lo nom passèt a [ur'ʎat], benlèu après la transicion de *[ɔwr'ʎat]. Aquò's pas segur, en efècte, que las atestacions del sègle XIII, ''Orliac'' e ''Orlhac'', representen dejà la prononciacion modèrna de la primièra sillaba : son benlèu degudas a la dificultat dels escribas a grafiar un diftongue coma [ɔw-] o quitament [aw-]. Coma pertot entre l'Agenés e l'Auvèrnhe, la finala ''-ac'' s'afebliguèt en ''-at'', mas aquò apareis sonque en 1400, perqué los escribas avián consciéncia qu'aquel ''-at'' representavan una realizacion d'un ''-ac'' pus etimologic.▼
▲Lo nom d'Orlhac ven del nom latin d'òme ''Aurelius'' amb lo sufixe ''-acum''<ref>Albert Dauzat, Charles Rostaing, ''Dictionnaire étymologique des Noms de Lieux en France'', Librairie Guénégaud, reedicion 1984, p. 37, a ''Aureil''</ref>{{,}}<ref>Bénédicte Boyrie-Fénié, Jean-Jacques Fénié, ''Toponymie des Pays Occitans'', edicions Sud-Ouest, 2007, p. 121</ref>, latinizacion del sufixe gallés ''-āco(n)''. Orlhac èra donc probablament una anciana granda proprietat antica qu'aviá per mèstre ''Aurelius''. Lo nom passèt logicament per una estapa ''Aurlhac'', grafiada tanben ''Aorlhac'' a l'Edat Mejana. Un diftongue se consèrva mal a la pretonica darrèr lo grop consonantic ''-rlh'', aquí perqué lo nom passèt a [ur'ʎat], benlèu après la transicion de *[ɔwr'ʎat].
==Istòria==
|