Risorgimento : Diferéncia entre lei versions

Contengut suprimit Contengut apondut
mCap resum de modificació
Linha 7 :
Après lei [[guèrra]]s [[Napoleon Bonaparte|napoleonencas]], lo [[Congrès de Viena]] restaurèt leis [[estat]]s italians — franc de [[Republica de Venècia|Venècia]] e de [[Republica de Gènoa|Gènoa]] — a partir de la situacion politica de [[1789]]. La restauracion politica dei [[dinastia]]s ancianas prenguèt de formas variadas. Dins lo [[Reiaume de Sardenha|Reiaume de Piemont-Sardenha]] per exemple, leis autoritats assaièron d'eliminar totei lei traças de la preséncia [[França|francesa]]. En revènge, dins d'autrei regions , certanei reformas modernisatritz foguèron conservadas ò inspirèron de movements reformators coma dins lo [[Reiaume dei Doas Sicílias]]. Pasmens, lo conservatisme foguèt la politica pus frequenta e deguèt faciar de movements d'oposicion gropats au sen d'organizacions secrètas fòrça devesidas entre elei. Aquò entraïnèt donc dins totei leis [[estat]]s un renfòrçament dei mesuras de contraròtle politic ([[polícia]], susvelhança dei [[frontiera]]s...) e una afirmacion novèla dei [[frontiera]]s entre estats qu'avián disparegut dins lo corrent dau periòde [[França|francés]]. Dins aquò, aquelei decisions poguèron pas defugir d'insureccions regularas en 1820-1821 dins lo [[Reiaume dei Doas Sicílias]] e en 1831 dins la màger deis estats d'[[Itàlia]], compres leis [[Estats Pontificaus]]. Foguèron reprimidas per l'armada [[Àustria|austriana]] que restabliguèt lo ''statu quo ante''.
 
Pasmens, après aquelei desfachas, lei movements populars [[Itàlia|italians]] acomencèron de s'estructurar a l'entorn de programas politics. En particular, apareguèt una idèa [[republica]]na, una idèa dicha neo-guelfa que prepausèt un modèle basat sus de comunas fòrça autonòmas plaçadas sus l'autoritat morala de la [[papa]]utat e un movement desirós l'unificacion de la peninsula a l'entorn dau [[Reiaume de Sardenha]] dirigit per l'Ostau de [[Savòia]]. Entre 1846 e 1848, l'eleccion dau papa [[Piu IX]], considerat coma liberau e favorable a l'unitat italiana, entraïnèt un envam en favor de reformas d'inspiracion liberalas e obligiguètobliguèt leis [[Àustria|Austrians]] de mandar de tropas suplementàrias. Aquò renforcèt l'òdi antiaustriana dau patriotisme italian e entraïnèt una tièra d'insureccions en 1848. En 1848 e 1849, lei tropas de [[Reiaume de Sardenha|Piemont]] assaièron de vencre lei fòrças austrianas mai foguèron desfachas entraïnant l'abdicacion dau rèi [[Carles-Albèrt de Sardenha]] e son exil. Puei, [[Àustria]], sostenguda per [[França]] dins la region [[roma]]na, capitèt d'esquichar leis insureccions republicanas de [[Venècia]] e deis estats d'Itàlia Centrala. Dins lo sud, lei Borbons de [[Nàpols]] capitèron de restaurar son poder. Ansin, a la fin de 1849, lo statu quo ante èra restablit.
 
Au sen dau movement d'unificacion italian, lei movements republican e neo-guelf èran descreditats ò tròp afeblits per gardar un ròtle important. Demorèt solament l'idèa d'unificar Itàlia a l'entorn dei rèis de Sardenha. Pasmens, en causa de la superiotat militara austriana, aquela opcion necessitava de trobar d'aliats poderós en Euròpa.