|
== Biografia ==
Renat Nelli nasquèt dins l’ostal familial bastit per son grand, l’escultorl'escultor e arquitècte Isidòr Nelli qu’aviá trabalhat amb [[Viollet-le-Duc]], al n°22 de la carrièra del Palais a Carcassona al sen d’una familha de classa mejana en 1906. Son paire, Leon Nelli èra arquitècte e pintor e sa maire, Louise Constance Beurienne, d’origina parisenca,
L’enfantL'enfant cresquèt dins un mitan ric artisticament e intellectualament, que son paire qu’èra tanben aquarellista, servava una colleccion eclectica de libres e de
Pasmens quand Renat aviá pas que 10 ans sa maire se moriguèt. Qualque temps mai tard, lo paire se tornèt maridar, amb Marguerite Descard, qu'abaliguèt l'enfant.
Del temps del [[Regim de Vichèi]] participèt a la Resisténcia e en 1945 foguèt un dels fondaires de l'[[Institut d'Estudis Occitans]].
Renat Nelli aimava dire qu'èra descendent d'una familha d'escultors florentins installats dins [[Aude]] al [[sègle XVI]]. En fach, son grand paire, Isidore Nelli, escultor e arquitècte vengut de la region de [[Carrare]], aviá participat a la construccion del Palais de Justícia de Carcassona, puèi fafach bastir en 1889 l'ostal al 24 de la carrièra del Palais. Lo paire de Renat Nelli, Leon, arquitècte tanben, erudit, possedissiá una colleccion de manuscriches e una bibliotèca importanta, venduda al Conselh general d'Aude en [[1926]].
Dins los ans [[1928]]-[[1930]], e fins a [[1950]], Renat Nelli foguèt fòrça ligat amb lo poèta [[Joë Bousquet]] e prenguèt a sos costats una part activa a l'elaboracion del surrealisme mediterranèu. Aquel movement se desvolopèt alara, un pauc en marge del [[surrealisme]] parisenc, a Marselha dins Loslos ''Cahiers du Sud'', e a Carcassona a l'entorn de la revista ''Chantiers''. Participèt en particular a la redaccion del numèro especial dels "''Cahiers du Sud"'', consacratconsagrat a ''"Le génie d'oc et l'homme méditerranéen''" (1943), ont se pòdon trobar las tres direccions essencialas de son òbra: l'edicion e la traduccion dels poètas occitans medievals, de poèmas personals —pròches de [[Paul Valéry]]— e una tasca critica (Fragment d'une métaphysique d'oc). Sos recuèlhs poetics son faches d'una escritura densa teissuda dins una tematica sensuala, recuperan la tradicion mistica e eroticopoetica dels catars e dels trobadors. Mai tard s'avodèt a la pròsa e al teatre.
Dirigiguèt la revista d'etnologia meridionala ''Folklore'' e joguèt un ròtle important a prepaus de la coneissença de la cultura occitana : president de la [[Societat d'Estudis Occitans]] de [[1943]] a sa dissolucion en [[1946]], obrèt tanben a la fondacion, amb Joan Casso en 1945, a Tolosa, de l'[[Institut d'Estudis Occitans]].
|
