Crisi economica de 1929 : Diferéncia entre lei versions
Contengut suprimit Contengut apondut
Linha 21 :
La subrerproduccion es considerada unanimement coma la causa de la depression que comencèt en 1929. Durant la [[Primièra Guèrra Mondiala]] los estats d'Otramar avián desvolopat d'unes sectors industrials determinats amb la tòca de remplaçar las importacions europèas. Acabada la guèrra, la produccion industriala europèa e extraeuropèa s'adicionèron, sens que parallèlament aumentèsse la consomacion; aquel estat de subreproduccion general provòquèt una aumentacion continua dels stocks de produches. En [[1925]] d'unes produches basics son pas obtenguts en quantitats fòrça superioras las de l'epòca d'abans guèrra; per contra d'unes autres, coma lo petròli, los instruments electrics, la [[seda artificiala]], soslinhan d'indèxes fòrça pus elevats. De las estatisticas se dedusís que l'aumentacion de produccion europèa fins a 1925 manten un ritme regular; per contra a comptar de 1925, amb una Euròpa ja recuperada, s'aumenta la siá produccion dins un contèxte mondial de creissença continua.<ref>Fernández, Antonio (1984): ''Historia del mundo contemporáneo''. Barcelona: Vicens Vives, pàgina 367.</ref>
En mai de la superproduccion industriala cal apondre las recòltas agricòlas excepcionalas. Los prèses se poguèren manténer mercé als acòrdis internacionals, mas la crisi financièra metèt fina aqueles acòrdis e apareguèron sul mercat subtament los excedents acomolats, çò que menèt a un enfonzament catastrofic dels prèses. Jacques Neré<ref>Neré, Jacques (1970): ''1929: anàlisis y estructura de una crisis''. Madrid: Guadiana</ref>
Malgrat lo defasament entre produccion e
L''''ondada d'especulacion''' comencèt amb sòls e terrens que permetián de plusvaluas dins zònas de vacanças e de sol: lo ''boom'' especulatiu de [[Florida]] n'es un clar exemple doncas que l'aument de negocis de crompa e vendas de solares e de bastissas foguèt notablas durant los ans 1925 e 1926. Los investisseires, obcecats pels ganhs a tèrme cort, investissèron sieus recòrses en sectors abans deprimits - camins de fèrre e de servicis publics -, ont espèran un periòde d'expansion de beneficis anautits. Bona part de las crompas se fan a tèrmes, es a dire, amb sòus a prèst. Capitals flotants, a la recèrca del ganh maximal, passan de [[Londres]] a [[Nòva York]]. L'interès puja del 3,32 al 8,62 durant lo periòde [[1925]] a [[1929]]; fach que faguèt malaisits d'autres prèstes productius e, doncas, drena recorses de capital pas cap a inversions mas cap a prèstes especulatius. La moneda dels bancs sosten de forma preferent als ''brokers'', als corredors de borsa. En consequéncia se culpa a la depression a un sistèma bancari qu'orientava los sieus fons per sosténer los especuladors enlòc d'investir en sectors vertadièrament productius<ref>Fernández, Antonio (1984): ''Historia del mundo contemporáneo''. Barcelona: Vicens Vives, pàgina 368.</ref>.
| |||