Itàlia : Diferéncia entre lei versions
Contengut suprimit Contengut apondut
Cap resum de modificació |
|||
Linha 274 :
Lo conflicte centrau dau periòde acomencèt en [[1494]] quand [[Carles VIII de França|Carles VIII]] ([[1483]]-[[1498]]) ocupèt [[Nàpols]] amb una armada e s'i faguèt coronar rèi de Nàpols. Una coalicion gropant [[Espanha]], lei Habsborg, la papautat, [[Republica de Venècia|Venècia]] e [[Ducat de Milan|Milan]] l'obligiguèt de se retirar mai son successor [[Loís XII de França|Loís XII]] ([[1498]]-[[1515]]) contunièt de revendicar Nàpols. Eiretier dei Visconti, apondiguèt tanben [[Ducat de Milan|Milan]] ais ambicions [[França|francesas]]. Capitèt d'ocupar Milan e Nàpols entre [[1499]] e [[1501]] mai leis Espanhòus, sostenguts per la màger part deis estats italians, capitèron de lei reconquistar de [[1504]] a [[1513]] après divèrsei cambiaments d'alianças. Après sa revirada, son successor [[Francés Ièr de França|Francés I{{èr}}]] ([[1515]]-[[1547]]) assaièt a son torn de conquistar l'eiretatge d'Anjau e dei Visconti<ref>'''[[francés|(fr)]]''' Giuliano Procacci, ''Histoire des Italiens'', Fayard (1998), p. 114.</ref>. En [[1515]], sa [[batalha de Marignan|victòria de Marignan]] li donèt [[Milan]] mai sa [[batalha de Pavia|desfacha de Pavia]] permetèt a [[Carles Quint]] ([[1516]]-[[1555]]) de gardar Nàpols e d'annexar Milan au sieu domeni<ref>'''[[francés|(fr)]]''' Giuliano Procacci, ''Histoire des Italiens'', Fayard (1998), p. 125.</ref>. Après Pavia, d'autrei guèrras d'Itàlia se debanèron entre Francés e Espanhòus<ref>'''[[francés|(fr)]]''' Giuliano Procacci, ''Histoire des Italiens'', Fayard (1998), pp. 126-134.</ref> mai l'importància de la region dins l'encastre de la confrontacion entre lei rèis de França e lei Habsborg demeniguèt. En [[1559]], lei Francés èran finalament laissats en fòra d'Itàlia e Espanha i assegurava son egemònia gràcias a la possession de [[Sardenha]], de [[Sicília]], de [[Nàpols]], de [[Milan]] (demenit de [[Parma]] venguda independenta e de territòris aupencs ocupat per [[Soïssa]]) e de quauquei zònas maritimas de [[Toscana]]<ref>'''[[francés|(fr)]]''' Giuliano Procacci, ''Histoire des Italiens'', Fayard (1998), pp. 130-137.</ref>. De revòutas còntra la [[Feudalitat|feodalitat]] fòrça pesanta de [[Sardenha]], de [[Sicília]] e de [[Nàpols]] aguèron luòc mai foguèron esquichadas dins lo corrent dau sègle XVI confirmant l'òrdre de l'[[aristocracia]] de la region. En revènge, Milan conoguèt un desvolopament economic rapide.
Per leis estats italians, lo periòde dei Guèrras d'Itàlia foguèt marcat per de fortunas variablas e per lo començament dau declin de [[Republica de Venècia|Venècia]] e de [[Republica de Gènoa|Gènoa]] menaçats sus lo continent e mai sus la mar per leis avançadas de l'[[Empèri Otoman]]. Sota la direccion dei [[papa]]s [[Alexandre VI]] ([[1492]]-[[1503]]), [[Juli II]] ([[1503]]-[[1513]]) e [[Leon X]] ([[1513]]-[[1521]]), la Glèisa anava capitar de sometre a son autoritat efectiva leis [[Estats Pontificaus]]. Pasmens, i cambièt l'organizacion de la societat que demorèt de tipe feodau coma dins lo sud. Lo desvolopament i demorèt donc fòrça feble. De mai, lo gras de corupcion agantat per lei papas d'aqueu periòde anava venir una causa dau succès de la [[Reforma]] Protestanta començadas tre leis annadas 1510.
En [[Toscana]], lei Medicis capitèron d'utilizar leis alianças francesa e espanhòla a son profiech per fondar en [[1532]] un Ducat de Toscana dirigit per la [[dinastia]]<ref>'''[[francés|(fr)]]''' Giuliano Procacci, ''Histoire des Italiens'', Fayard (1998), pp. 127-128.</ref>. De mai, en [[1555]], obtenguèron una ajuda militara espanhòla per conquistar Siena. Pasmens, dins lo procès, la classa dirigenta de [[Florença]] perdiguèt son influéncia dins leis afaires financiers d'[[Euròpa]] e se concentrèt magerament sus l'esplecha agricòla de Toscana<ref>'''[[francés|(fr)]]''' Giuliano Procacci, ''Histoire des Italiens'', Fayard (1998), pp. 147-151.</ref>. En [[Savòia]], lei ducs conoguèron unei periòdes d'ocupacion mai aprofichèron finalament lei Guèrras d'Itàlia per s'estendre en direccion de [[Pò]]. Entre [[1588]] e [[1601]], una tièra de conflictes e d'acòrds ambé [[França]] renforcèt lei posicions italianas dau ducat mai cedèt divèrsei fèus occidentaus ai Francés. Lo Ducat venguèt donc pauc a pauc un estat mai e mai italian mai la cultura francesa i gardèt de posicions importantas. Enfin, entre [[Toscana]], [[Milan]] e [[Gènoa]], divèrsei estats pichons capitèron de demorar ò de venir independents. Poguèron venir de còps la causa de conflictes d'amplor coma la [[Guèrra de succession de Mantòa]] ([[1628]]-[[1631]]).
| |||