Guèrra Freja : Diferéncia entre lei versions
Contengut suprimit Contengut apondut
Linha 49 :
Leis operacions importantas de la Guèrra Civila Russa acomencèron en 1918. Lei Bolchevics comunistas e lei Blancs, coalicion eterogenèa gropant de partisans e d'enemics de l'Empèri (generaus de l'armada russa, membres dau Govèrn provisòri de Febrier, Menchevics...) que lo ponch comun èra l'ostilitat ai Bolchevics, se disputèron lo contraròtle dau govèrn centrau. Per lei Bolchevics, la presa dau poder èra la premiera etapa de l'entraïnament d'una revolucion comunista mondiala. Rapidament, d'autrei conflictes se superpausèron sus aquela trama menats per de movements païsans en lucha còntra la conscripcion o leis impòsts de guèrra (Armadas Verdas...) o de movements nacionalistas luchant per l'independéncia (Ucraïna, país baltes... etc). D'alianças cambiantas, sovent dictadas per lei necessitats e l'oportunisme, se formèron entre aquelei faccions dins lo corrent de la guèrra<ref>'''[[francés|(fr)]]''' Jean-Jacques Marie, ''La guerre civile russe (1917-1922)'', Edicions Autrement (2005), pp. 95-97.</ref> <ref>'''[[francés|(fr)]]''' Jean-Jacques Marie, ''La guerre civile russe (1917-1922)'', Edicions Autrement (2005), pp. 115-117.</ref>. Enfin, a partir de la fin de la [[Primièra Guèrra Mondiala|Premiera Guèrra Mondiala]], leis armadas dei país venceires desbarquèron de còrs expedicionaris importants per sostenir leis enemics dei Bolchevics e assaiar de formas de zonas d'influéncia dins lo cas d'una division dau territòri rus<ref>'''[[francés|(fr)]]''' Jean-Jacques Marie, ''La guerre civile russe (1917-1922)'', Edicions Autrement (2005), p. 79.</ref>.
Gràcias a la superioritat numerica, au sostèn estrangier<ref>'''[[francés|(fr)]]''' Jean-Jacques Marie, ''La guerre civile russe (1917-1922)'', Edicions Autrement (2005), p. 99.</ref> e a la desorganizacion de l'armada bolchevica<ref>'''[[francés|(fr)]]''' Robert O. Paxton e Julie Hessler, ''L'Europe au XX{{e}} siècle'', Edicions Taillandier (2011), pp. 140-141.</ref>, lei Blancs e leis independentistas aguèron l'avantatge au començament de la guèrra<ref>'''[[francés|(fr)]]''' Jean-Jacques Marie, ''La guerre civile russe (1917-1922)'', Edicions Autrement (2005), p. 145.</ref>. Pasmens, lei soudats estrangiers, escagassats per cinc annadas de guèrra dempuei de 1914, foguèron de butas aisadas per la propaganda pacificista bolchevica e leis armadas occidentalas deguèron rapidament limitar seis operacions a l'ocupacion dei pòrts principaus<ref>'''[[rancés|(fr)]]''' Jean Meyer e Martine Acerra, ''Histoire de la marine française'', Edicions Ouest-France (1994), pp. 331-335.</ref> <ref>'''[[rancés|(fr)]]''' Jean-Luc Barré, ''Les mutins de la mer Noire'', Edicions Hachette (1983), p. 50.</ref>. D'autra part, sota la direccion de [[Trotski]], l'armada bolchevica foguèt reorganizat e aprofichèt lo ret de camin de fèrre rus a l'entorn de [[Sant Petersborg|Petrograd]] e de [[Moscòu]] per esquichar una après l'autra leis ofensivas desunidas deis armadas blancas<ref>'''[[francés|(fr)]]''' Jean-Jacques Marie, ''La guerre civile russe (1917-1922)'', Edicions Autrement (2005), pp. 133-135.</ref> <ref>'''[[francés|(fr)]]''' Jean-Jacques Marie, ''La guerre civile russe (1917-1922)'', Edicions Autrement (2005), pp. 149-156.</ref> <ref>'''[[francés|(fr)]]''' Jean-Jacques Marie, ''La guerre civile russe (1917-1922)'', Edicions Autrement (2005), p. 165.</ref> <ref>'''[[francés|(fr)]]''' Jean-Jacques Marie, ''La guerre civile russe (1917-1922)'', Edicions Autrement (2005), pp. 176-180.</ref>. Lei pilhatges e lo comportament fòrça marrit deis armadas blancas còntra lei païsans entraïnèron d'insureccions sus sei linhas d'avitalhament que foguèron menaçadas<ref>'''[[francés|(fr)]]''' Jean-Jacques Marie, ''La guerre civile russe (1917-1922)'', Edicions Autrement (2005), pp. 149-150.</ref>. A la fin de [[1919]], lei Bolchevics avián l'avantatge e lei país occidentaus èran obligits d'evacuar sei soudats en causa dei rics de mutinariá (revòuta de la flòta francesa a Odessa...).
Fins a [[1923]], l'Armada Roja conquistèt pauc a pauc lo sud e lei regions orientalas de Russia. Dins lei regions occidentalas, capitèt d'esquichar lei movements independentistas d'Ucraïna e de [[Bielorussia]]. En revènge, la [[Guèrra Sovietopolonesa|guèrra còntra Polonha de 1919-1921]] s'acabèt per de pèrdas importantas e rompèt lo vam de la revolucion, ja afeblida per la revirada dei Revolucions Alemanda e Ongresa en 1919<ref>'''[[francés|(fr)]]''' Robert O. Paxton e Julie Hessler, ''L'Europe au XX{{e}} siècle'', Edicions Taillandier (2011), p. 158.</ref> <ref>'''[[francés|(fr)]]''' Jean-Jacques Marie, ''La guerre civile russe (1917-1922)'', Edicions Autrement (2005), pp. 170-172.</ref>. Ansin, se la revolucion trionfava en Russia, lei caps bolchevics deguèron acceptar d'abandonar l'idèa de son extension mondiala e negociar lo reglament dau conflicte. De l'autre caire, l'acceptacion dei negociacions èra una reconóissença ''de facto'' de l'existéncia dau govèrn bolchevic e de l'incapacitat dei venceires de la Premiera Guèrra Mondiala de l'anientar. Sota la direccion de [[Georges Clemenceau]], una politica d'isolament dau govèrn bolchevic, que formèt oficialament l'Union Sovietica lo 30 de decembre de 1922, va donc succedir a la guèrra.
| |||