Lo Grolier Bel Esprit, vò Suseta e Tribòr : Diferéncia entre lei versions

'''Lo Grolier ''Bel Esprit'', v-òvò Suseta e Tribòr''' (ò tanben '''Manicla''') es una pèça de teatre en [[occitan]] escricha e interpretada a [[Tolon]] per lo maquinaire de teatre [[Estève Pelabon]] en [[1789]]. Marquèt pregondament e definitivament la literatura provençala en particular e occitana en generau per son estatut d'òbra dramatica en lenga d'òc e per sa capitada majora. Segon [[Cristian Anatole]] e [[Robèrt Lafont]], la premiera edicion foguèt estampada a {{formatnum:12000}} exemplaris.

Maniscla, grolier e paire de Suseta, cònta davant son ostau qu'es grolier e qu'eu e la defunta maire la jova filha, avián inicialament promés sa filha au marin Tibòr (partit en mar) puei que lei dos s'aman, mai qu'ara qu'a fach fortuna, s'estima mai de la donar au ric mercadier. Sòna sa filha e li demandardemanda de se vestir e de venir.

Bonjorn, mossur Trotoar. VenetzVenètz far sentinela ?

E que vos fai aquò? Vòles cercar querela ? / Ieu vos conoissi pas. Ansin Laissatzlaissatz m’estar.

Dien que venètz aicí per esposar Suseta, / Laissatz-la, cresètz-me. Me fetzfètz pas enrajar / Que se fètz lo marrit vos farai lèu pojar.

Son calinhaire, vos ? Digatz-me despuei quora, / E m’anetz pas cercar miegjorn a quatòrze oras, / Car de vos sentir ‘qui, sabetzsabètz, siáu dejà las.

Anem, per lo combat femfèm pas ges de façon: / Me bati noblament a gròssei còps de ponh. / FetzFètz lèu, despachatz-vos. Sonjatz a vos defendre, / Car vau dins un moment vos dislocar lei membres : / E per tot acabar, lo partit lo pus cort… / Es de començar lèu.

Vòli de vòstre ben n’estre totjorn mestressa. / Quand sarem maridats portarai lei ribans. / En tot çò que vodaài m’anaretz au davant. / Me cromparetz totjorn lei pus beleibèlei dantelas, / E me faretz portar l’endiana la pus belabèla. / Tanben per me flatar n’aurai un parpalhon / Ambé la ''cheina'' d’òr e non pas de leton. / Me cromparetz tanben çò que sarà de mòda ; / Aurem un gròs mirau, 'mb una belabèla comòda. / E totei lei matins, avans de me levar / M’adurretz lo cafè v-òvò ben lo chicolat. / Aurem, per se servir, faiança la pus belabèla, / E que chasque topin ague sa cabucelacabucèla. / Vaquí mon sentiment : Se vos pòt agradar, / Deman, ambé Tribòrd, farem lei dos contracts / E se maridarem.

A la fin d'un aire de conclusion, Maniscle clava la pèça subre lo constat que mai que lo bèubèl esperit, ees melhor lo bòn sens :