En 1673, [[Loís XIV de França]] enebiguèt als parlaments de far quina remarca que siá abans de registrar los edictes. Los parlements reviscolèron aprèp la mòrt de Louis XIV en [[1715]].
A partir de 1750, los parlaments bloquèron las reformas del poder reial, subretot lo principi d'egalitat devans l'impòt. Loís XV foguèt en consequncia decidit a limitar los parlaments: en 1771, lo cancelièr [[René Nicolas de MaupeouMaupèu|de MaupeouMaupèu]] levèt a totes los parlaments lors attribucions politicas e los dividís en siès Conselhs superiors. Mas en 1774, [[Loís XVI de França|Loís XVI]], conselhat per [[Jean Frédéric Phélypeaux de Maurepas|Maurepas]] (''« Sens parlament, cap de monarquia »'') e inquièt per sa popularitat, e tornèt apelar los Parlaments. Lo 3 de març de 1766, Loís XV, frustrat de aver pas podut far la seria de reformas que aurián permés al reialme de reviscolar, anèt al parlament e faguèt un lièch de justicia es la session de la flagelacion<ref>{{fr}}[http://www.viveleroy.fr/Le-discours-de-la-flagelletion-par,112 Lo discors de la flagelacion]</ref> del nom de la fèsta del 3 de març. Loís XV i faguèt donar un discors insistissent sul principi d'absolutisme reial, e sul fach que lo drech de remontrança dels parlaments es sonque un poder de justicia delegat, que lo rei demòra la sola font de poder del reialme.
Loís XVI, rei flac, reculava cada còp debans lor oposicion. Aguèron un ròtle important dins la [[Revolucion Francesa]]. Foguèron sostenguts per una partida del pòble que pretendiguèron èsser los protectors contra lo « despotisme » reial. E en 1790, los parlaments foguèron remplaçats per de jutges elugit e pagats per l’Estat.
