Antòni Fabre d'Olivet

Antòni Fabre d'Olivet



Naissença	8 de decembre de 1767 Gange
N. a
Decès	27 de març de 1825 París
D. a
Causa de decès
Assassinat/ada per
Luòc d'enterrament
Lenga mairala
Fogal ancestral
País de nacionalitat
Paire
Maire
Oncle
Tanta
Grands
Bèlamaire
Bèlpaire
Fraire
Sòrre
Conjunt
Companh/a
Filh/a

Religion
Membre de
Familha nòbla
Membre de l'equipa esportiva
posicion de jòc
tir (esquèrra/drecha)
grad dan/kyu
Grop etnic
Orientacion sexuala
Profession
Emplegaire
Domeni d'activitat
Escolaritat
Diplòma
Director de tèsi
Estudiant de tèsi
Foncion politica
Residéncia oficiala
Predecessor
Successor
Partit
Tessitura
Label discografic
Lista de cançons
Discografia
Mission de l'astronauta
Distincions e prèmis
Branca militara
Grad militar
Etapa de canonizacion
Familha nòbla
Títol de noblesa
Títol onorific
Comandament
Conflicte
Jorn de la fèsta
Nom de naissença	Antòni Fabre
Activitat(s)	Poeta, jornalista filològ,ocultista
Lenga d'escritura	occitan(Lengadocian), francés

Antòni Fabre d'Olivet (en francés : Antoine Fabre d'Olivet ; Gange, lo 8 de decembre de 1767 – París, lo 27 de març de 1825) foguèt un escrivan lengadocian de lengas francesa e occitana, un filològ e un ocultista.

L’importanta part de sa produccion que consacrèt, coma escrivan e filològ, a la lenga occitana, fa d'el un dels precursors de la renaissença del Felibritge.

Placa murala en occitan sus l'ostal natal de Fabre d'Olivet, a Gange.

Vida e òbrasModificar

Nasquèt a Gange dens una familha calvinista ; son paire èra mercadièr de seda. Antòni Fabre se n'anèt puèi estudiar lo comèrci a París abans de se virar cap al teatre. Comencèt a publicar, mas Fabre d'Eglantine, recebèt los elògis per un poëma qu'avià escrich. Per evitar la mespresa, peguèt a son nom aquel de sa maire e venguèt Fabre d'Olivet.

Pendent la Revolucion Francesa foguèt un Jacobin e escriguèt qualques pèças de teatre "revolucionàrias" e òbras musicalas. Fondèt tanben qualques jornals.

Mas, foguèt mai e mai interessat per l'ocultisme e la filologia.

Publiquèt en 1816, la Lenga ebraica restituada qu'èra una temptativa per trobar la "lenga de l'origina de l'umanitat". Foguèt considerat coma baug e son libre aguèt l'onor d'èstre botat a l'indèx. Continuarà sas recèrcas sobre los mites de l'origina e la "sciéncia autentica" dins son "Istòria filosofica del genre uman" (1823), ont descritz l'Egipte coma lo centre del saber. Amai vòl restablir lo cult "teodoxic" que ne serà lo capmèstre.

Son òbra influençariá los ocultistas de la fin del sègle XIX coma Papus o Elifas Levi.

Lo "promièr occitanista"Modificar

Fabre adoptèt l'adjectiu francés "occitanique", inventat en 1644 pel traductor del mètge ca:Anselmus de Boodt^[1], dins son libre "Lo trobador, poësias occitanicas" en 1803^[2].

Son òbra occitana foguèt estudiada per Robèrt Lafont que considèrava Fabre coma un precursor de l'occitanisme.

Fabre escriguèt "La Lenga d’Oc restablida dins sos principis", ont fa una relacion entre la "lenga ebraïca de l'origin" e l'occitan. Lafont i vese "un deliri", mès lo "professor" èra pas reputat per son saber de l'"ocult".