Acid uric
|
Acid uric
| |||
|---|---|---|---|
  Tautomèr ceto (a esquèrra) e enol (a dreche) de l'acid uric  Modelizacion tridimensionala|none|110pxpx]] | |||
| General | |||
| Formula bruta | C5H4N4O3 [Isomèrs] | ||
| Nom IUPAC | 7,9-diidro-1H-purina-2,6,8(3H)-triona | ||
| Numèro CAS | |||
| Còde ATC | DB01696 | ||
| Aparéncia | cristals blancs | ||
| Massa moleculara | 168,1103 ± 0,006 g/mol C 35,72 %, H 2,4 %, N 33,33 %, O 28,55 %, | ||
| Temperatura de fusion |
300 °C | ||
| Solubilitat | fèble dins l'aiga | ||
| Unitats del SI & CNTP, exceptat indicacion contrària.
| |||
| Identificants | |||
| BNF | . | ||
| SUDOC | . | ||
| BNE | . | ||
| GND | . | ||
| VIAF | . | ||
| ISSN | . | ||
| ZDB | . | ||
| Joconde | . | ||
| Mérimée | . | ||
| IMDb | . | ||
| NOR | . | ||
| ISO standard | . | ||
| |||
L’acid uric es un compausat quimic de formula bruta C5H4O3N4. Es una molecula gaireben insolubla dins l’aiga resultant de la degradacion et de l'excrecion de las purinas (subretot la guanina e l'adenina) per l'èsser uman e los primats superiors, que possedisson pas pus l'enzim menant a l'allantoïna presenta per gaireben totes los autres mamifèrs.
Pels ausèls e los reptils, l'acid uric es tanben lo produch d'eliminacion de las purinas, mas son excrecion se fa dins las matèrias fecalas e non pas dins las urinas coma per l'òme (uricotelia)[1].
L’acid uric es present en fèble quantitat dins lo sang (uricemia) dels mamifèrs (36 a 69 mg·L-1 per l’uman).
Urat
modificar
- Coma per fòrça acids, los tèxtes en bioquimia designan mai sovent l'acid uric amb lo nom de son anion, l'urat.
- Los sals de l'acid uric son nomenatsurats (urats de sòdi, urat de calci, urat d'amòni, etc.). Los urats an mai sovent una melhora solubilitat (de pH alcalin o neutre) que l'acid uric, que la cristallizacion es a l'origina de las crisis de gota.
Patologia umana
modificarUn aument de sa concentracion dins lo sérum sanguin, nomenat iperuricemia, provòca la gota, responsable d’artropatiás (artiti gotosa) e de litiasi renala per formacion de cristals dins los rens. Aquò pòt tanben venir d’un aument de la fraccion protonada de l'acid uric, per una diminucion del pH urinari per exemple.
Un aument del taus d'acid uric e la causa d’unas patologias espandidas dins lo mond. Foguèt mostrat qu'una iperuricemia ten un ròtle dins l'ipertension. D’estudis recentas suggerisson que l'acid uric es una de las causas du diabèta de tipe 2, lo taus d'acid uric essent un bon predicator de l'aparicion d'un [[diabèta]]. Predich tanben lo desvelopament de l'obesitat. Diferents estudis mostrèron que la baissa del taus d'acid uric permet de far baissar la tension, de far pèrdre de pes o de reduire los riscs de malautiás cardiovascularas[2].
Lo taus d'acid uric pòt aumentar per la consomacion d'aliments rics en purina o en fructòsa[2].
Dins lo cas de la femna prensa, un taus naut d’acid uric, combinat a una ipertension arteriala e una pèrda anormala d'albumina dins las urinas devon provocar la vigiléncia a causa dels riscs de toxemias
Lo sindròma de lisi tumorala s'acompanha d'una iperuricemia podent menaçar lo pronostic vital; los tractaments utilizats son la rasburicasa es car d’iperleucocitòsi o forma tumorala, allopurinol senon, e rarament l'emodialisi (epuracion extrarenala).
Microscopicament, los depauses d'urats se presentan coma una substéncia d'aspècte penchat, pauc colorabla, enrodada d'una reaccion macrofagica, istiocitària, fòrça pauc gigantocellulària. Aquesta substéncia pòt desparéisser parcialament pendent la fixacion formolada.
Nòtas e referéncias
modificar- ↑ Biologie - Tout le cours en fiches - Modèl:2e éd., Daniel Richard, Patrick Chevalet, Sylvie Fournel, Nathalie Giraud, Frédéric Gros, Patrick Laurenti, Fabienne Pradere, Thierry Soubaya, p. 359
- ↑ 2,0 et 2,1 {{{2}}},